Η καταγγελούσα, στην ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα, κάνει λόγο για βιασμό και πρόκληση σωματικής βλάβης. Και αυτό είναι υπεραρκετό για να μας προκαλέσει οργή και αποτροπιασμό. Απέχθεια προκαλούν τα ΜΜΕ, που δημοσιοποίησαν, χωρίς τη συγκατάθεσή της, το όνομα και την ιδιότητα της καταγγέλλουσας-θύματος ή φερόμενου θύματος.
Καταπτυστά κι αδίστακτα είναι λίγο γι’ αυτήν την αλητεία, που έχει το θράσος να καμώνεται τη δημοσιογραφία. Δύο και τρεις φορές κατάπτυστα όσα σκάλισαν για να ανασύρουν και δήθεν γαργαλιστική πόζα της γυναίκας. Αυτό δεν αλλάζει, μετά την πρώτη δημόσια δήλωσή της.
Όπως και αλλάζει και το αλφάβητο για την κακοποίηση. Κανένας άνθρωπος, με ή χωρίς οικογένεια, από καλό σόι ή με κακό συγγενολόι, με καλές επαγγελματικές επιδόσεις ή ξεφτισμένες αποδόσεις, με οποιοδήποτε ντύσιμο και τρόπο ζωής επιλέξει, κανέναν στη βία δεν προτρέπει. Ας το επαναλάβουμε για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: Ο βιασμός δεν είναι σεξ. Ο βιασμός είναι βία. Τελεία.
Το θέμα δεν είναι η λαγνεία. Το θέμα είναι η άγρια επίδειξη δύναμης και δεν χωρεί χαμέρπεια και πονηρία με τη γνωστή άθλια απορία. Για μια ακόμη φορά πήγε περίπατο η ανωνυμία, έμεινε εκτός η προστασία από τη δευτερογενή θυματοποίηση.
Δεν λέω τίποτα για τον ευρωβουλευτή. Κινούνται οι διαδικασίες για την άρση της ασυλίας. Υπάρχει ποινική διαδικασία. Τον λόγο έχει η βελγική δικαιοσύνη.
Δεν λέω τίποτα για τον ευρωβουλευτή, αλλά για την εκπροσώπηση της χώρας στην Ευρωβουλή. Έναν καταδικασμένο, μία αποφυλακισμένη με βραχιολάκι, περιμένοντας τη δίκη, δύο υπό έλεγχο και από τη Δευτέρα του Πάσχα τον πέμπτο, σε σύνολο 21 Ελλήνων ευρωβουλευτών, δεν το λες τιμητικό.
Όσοι ψηφίζουν σίγουρα δεν είναι αμέτοχοι. Οι πολιτικές ηγεσίες, όμως, που τους επιλέγουν, τι είναι; Μικρά παιδιά θαρρώ δεν είμαστε, για να μιλούμε τέτοια.
