Ο τρόπος με τον οποίο ιεραρχούνται, ερευνώνται, αναλύονται και προβάλλονται οι ειδήσεις από τον Τύπο (ηλεκτρονικό και έντυπο) καθρεπτίζουν την κοινωνία μας, τα «θέλω» της, τις ανάγκες της, τα ενδιαφέροντά της και εν γένει την ιδιοσυγκρασία της.
Όταν λοιπόν ο Τύπος επιμένει με κάθε ευκαιρία να ανακυκλώνει τα αυτονόητα, τότε ως κοινωνία έχουμε πρόβλημα. Η υπόθεση Γεωργούλη αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μέρες τώρα επιμένουμε να αναλύουμε το αυτονόητο, ότι η κακοποίηση και ο βιασμός είναι καταδικαστέες πράξεις, ότι ξεπερνούν πρόσωπα, ιδιότητες, κόμματα, ιδεολογίες, ότι η απόκρυψη ανάλογων γεγονότων είναι επίσης καταδικαστέα ως πρακτική ή επιλογή.
Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι οι θύτες πρέπει να εντοπίζονται και να τιμωρούνται με παραδειγματικό τρόπο από τη Δικαιοσύνη. Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι τα θύματα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την τήρηση ή μη του απορρήτου σε ό,τι τα αφορά και πως σε κάθε περίπτωση η κοινωνία οφείλει να τα στηρίξει να αντιμετωπίσουν τις βαρύτατες συνέπειες των όσων έχουν υποστεί.
Αυτά και τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Η παραφιλολογία που αναπτύσσεται διά του Τύπου, με τις… ευλογίες πάντα και των κομμάτων, περιττεύει.
Θα πείτε, μα… το θέμα είναι και πολιτικό. Προφανώς είναι και πολιτικό. Όμως μέχρι εκεί. Ο πολίτης αντιλαμβάνεται την ευθύνη που φέρει κάθε κομματικός μηχανισμός όταν δέχεται στις τάξεις του ανάλογα πρόσωπα και, φυσικά, όταν αποδέχεται τη συγκάλυψη στον βαθμό που αυτή υφίσταται. Πέραν αυτού, άλλο δεν υπάρχει. Όποιος διαφωνεί, απλώς προσβάλλει το αξιακό μοντέλο της κοινωνίας μας και εφόσον συμμετέχει εμπράκτως στην όποια πολιτική παραφιλολογία, αποπροσανατολίζει το κοινό, εργαλειοποιώντας καταδικαστέα συμβάντα. Όταν, δε, ανάλογες πρακτικές λαμβάνουν χώρα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, οι αρνητικές συνέπειες είναι σαφώς σοβαρότερες…
