H Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε πρόταση για την ενίσχυση των μηχανισμών διαχείρισης τραπεζικών κρίσεων στην Ευρώπη. Η πρόταση, στοχεύει στη βελτίωση της προστασίας των καταθέσεων σε περίπτωση κρίσης και στην πρόληψη, πιθανής καταστροφικής μετάδοσης
Ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις τόνισε ότι πρέπει να γίνεται χρήση πόρων από τα εθνικά συστήματα προστασίας των καταθέσεων για τις μικρότερες τράπεζες που δεν έχουν επαρκή «μαξιλάρια». Στόχος είναι να περιοριστούν τυχόν «χτυπήματα» σε φορολογούμενους ή καταθέτες.
Με απλά λόγια: Η Κομισιόν λέει ότι οι τραπεζικές κρίσεις μπορούν να επιλυθούν μόνο από το δημόσιο. Μόνο τα κράτη μπορούν να σώσουν το τραπεζικό σύστημα στο σημερινό πλαίσιο. Και μπορούν να το κάνουν μόνο με χρέη και μόνο με την υποστήριξη των κεντρικών τραπεζών. Άλλωστε, οι τραπεζικές κρίσεις που προέκυψαν μετά το 2008 έχουν όλες επιλυθεί, χωρίς διάκριση, με «δημόσιες» παρεμβάσεις, είτε απευθείας είτε μέσω κεντρικών τραπεζών. Αυτό το προφανές είχε την πολλοστή επιβεβαίωση με αυτό που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά την χρεοκοπία της Silicon Valley Bank, αλλά και η Ελβετία με την κρίση της Credit Suisse.
Η πρόεδρος της ΕΚΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας πρόσφατα στο Council of Foreign Relations, στον πραγματικό «ναό» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στη Νέα Υόρκη, ανέφερε μερικές πολύ σημαντικές έννοιες: Βρισκόμαστε σε «Φάση αλλαγής», «κατακερματισμού της παγκόσμιας οικονομίας», μπροστά σε έναν «νέο παγκόσμιο χάρτη».
Θα πρέπει να θυμήσουμε ότι η Λαγκάρντ, ανήκει σε μια «ατλαντική» ελίτ,αμερικανική και ευρωπαϊκή, η οποία κατέχει διευθυντικές θέσεις από τη δεκαετία του 1990. Μια τάξη που πίστευε στο «τέλος της ιστορίας» και που αντ’ αυτού βρέθηκε αναγκασμένη να αντιμετωπίσει τις καταστροφές που προκάλεσε ο νεοφιλελευθερισμός
Όταν η Λαγκάρντ μιλά για το τέλος της «ελαστικότητας της παγκόσμιας προσφοράς», αναγνωρίζει στην πραγματικότητα το γεγονός ότι το όνειρο του «επίπεδου κόσμου» των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, έχει τελειώσει.
Στο πλαίσιο αυτό , η επικεφαλής της ΕΚΤ προειδοποιεί ότι πρέπει να αναλάβει το δημόσιο ταμείο, τους κινδύνους των ιδιωτικών επενδύσεων. Ζήτησε επίσης μεγαλύτερη οικονομική και τραπεζική συνοχή της ΕΕ ως απάντηση στον γεωπολιτικό «κατακερματισμό». Υπογράμμισε ακόμη την ανάγκη περαιτέρω ενοποίησης της περιοχής του «Ατλαντικού» στο σύνολό της.
Ορισμένες προτάσεις της Κριστίν Λαγκάρντ μοιάζουν να βασίζονται σε ένα νεο-ομοσπονδιακό όραμα. Για μια εμβάθυνση της διαδικασίας ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα πρέπει να πραγματοποιηθεί σε αυτό το πλαίσιο.
Η Κριστίν Λαγκάρντ, όπως πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες, έχει καταλάβει ότι κάτι πραγματικά αλλάζει. Ταυτόχρονα, όλοι αγωνίζονται όμως να καταλάβουν έναν κόσμο που είναι ριζικά διαφορετικός από αυτόν που γνώριζαν οι ευρωπαίοι ηγέτες, όλα τα προηγούμενα χρόνια .
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και μόνο επιβεβαιώνει ότι η Pax Americana έφτασε στο τέλος της και μαζί της η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αλλά αν ο κόσμος έχει αλλάξει, αναρωτιέται κανείς, μήπως θα πρέπει να αλλάξει και η νομισματική πολιτική; Για να μην αναφέρουμε και τη λεγόμενη «ανεξαρτησία» της κεντρικής τράπεζας εάν η ΕΚΤ αρχίσει να ασκεί και οικονομική πολιτική…
