Δεν θυμάμαι καμία εκλογική αναμέτρηση για την οποία δεν λεγόταν ότι η χώρα είναι σε σταυροδρόμι.
Πάντα σε σταυροδρόμι βρισκόμαστε, καλό είναι αυτό. Μπορεί στη γεωμετρία ο πιο σύντομος δρόμος να είναι η ευθεία, αλλά πάει σετάκι με την υπνηλία, ενώ όταν διασταυρώνονται δύο ή περισσότεροι δρόμοι, η δοκιμασία κάποιους ξεσηκώνει, τις αντένες τους υψώνει. Κάποιους, γιατί εκτός Αθηνών δεν συνάντησα ούτε έναν να παθιάζεται με των εκλογών το θέμα.
Καλό δεν είναι κι αυτό; Ένδειξη ενηλικίωσης η αποδραματοποίηση της κάλπης. Επαναφέρει τις αναλογίες, αφαιρεί τις κρισιμολογίες.
Ο Αλέξις ντε Τοκβίλ θα διαφωνούσε, γιατί θεωρούσε πως η δημοκρατία έχει ανάγκη από δράμα. Χορτάσαμε το δράμα, δεν περιμένουμε το θαύμα σε έναν κόσμο πολυπλοκότητας και σύγχυσης. Η εικόνα είναι σαν ένας πίνακας ιμπρεσιονιστή. Κάτι που σου φαίνεται θολό από κοντά, φανερώνεται αν το δεις από μια απόσταση.
Τι βλέπει ο Βούλγαρος πολιτειολόγος Ιβάν Κράστεφ; «Η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε όταν το διακύβευμα είναι πολύ χαμηλό ούτε όταν είναι πολύ υψηλό. Η δημοκρατία χάνει την αξιοπιστία της όταν αλλάζει η κυβέρνηση, αλλά τίποτε άλλο», γράφει στους FT της 9ης Απριλίου. Κάτι έχουμε καταλάβει. Κι όσοι δεν, κάτι από την πρόσφατη συνέντευξη της Ντόρας έχουν μεταλάβει. «Είμαστε σε συνεχή επίβλεψη και το ξέρει όλος ο κόσμος. Έχουν μείνει οι υποχρεώσεις και έχουν μείνει και πολλά συμφωνηθέντα που πρέπει να τηρηθούν. Πολλές αποφάσεις παίρνονται με τη σύμφωνη γνώμη των Eυρωπαίων εταίρων. Είναι γνωστό αυτό. Δεν έχει κανένα νόημα να παραμυθιάζουμε τον κόσμο».
Η δημιουργική απομυθοποίηση ο μόνος δρόμος. Οι κάλπες δεν είναι θεραπεία, αν και οι κομματοεξαρτημένοι παρουσιάζουν τη δική τους σωτηρία σαν δική μας. Οι κάλπες δεν είναι και καταστροφή. Ούτως ή άλλως, οι επόμενες εκλογές δεν απέχουν ποτέ τόσο πολύ.
