Ο Πρώτος και ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος θεωρούνται «ευρωπαϊκοί εμφύλιοι» από πολλούς πολιτικούς και διανοούμενους. Και ακριβώς από το συναίσθημα αυτό προέκυψε εδώ και δεκαετίες η ιδέα της εξώθησης του πολέμου από το ευρωπαϊκό έδαφος. Ετσι γεννήθηκε και ενισχύθηκε η ιδέα της ενοποίησης της Ευρώπης, μια διαδικασία που οδήγησε στη γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μόνο που σήμερα δυστυχώς, η Ευρώπη ως ομάδα κρατών με μεταβλητή γεωμετρία ισχύος, δεν είναι βέβαια το κέντρο του κόσμου. Αλλά κινδυνεύει να χάσει και την ενότητα που σφυρηλάτησε με οδύνη , πόνο,δάκρυα, αλλά και ελπίδα.
Αυτό που συνέβη τον τελευταίο χρόνο, μετά τη ρωσική ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Ουκρανίας , κατέστησε σαφές ότι το « παιχνίδι» δεν είναι ευρωπαϊκό, αλλά παγκόσμιο. Είναι η αποκάλυψη μιας εποχικής αλλαγής που έλαβε χώρα μετά τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003.
Η διαίρεση της Ευρώπης εκδηλώνεται σήμερα με την κεντρική θέση που ανέλαβε το Βαλτικο-Πολωνικό μέτωπο, ενάντια στην παραδοσιακή Ευρώπη, με την πλήρη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Ευρώπη χρηματοδοτεί μάλιστα σήμερα τα κρατικά ταμεία του Κιέβου μέσω δανείων και δωρεάν βοήθειας. Οι Βρυξέλλες έχουν εγγυηθεί το 20% των αναγκών σε μετρητά της Ουκρανίας για το τρέχον έτος. Η Ευρώπη πληρώνει το λογαριασμό.Τετραπλάσια ποσά απ’ αυτά που διέθεσε το ΔΝΤ, ο παγκόσμιος δανειστής έσχατης ανάγκης, ο πιστωτής του κόσμου.
Στην Αμερική η μερίδα του λέοντος
Και για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Αμερική ήταν ο μεγάλος σύμμαχος της Ουκρανίας, τα δεδομένα δείχνουν πώς η Ουάσιγκτον περιορίστηκε σε επιχορηγήσεις, περίπου 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εξασφαλίζοντας με βεβαιότητα σχεδόν ότι μετά τον πόλεμο οι Αμερικανικές επιχειρήσεις θα αναλάβουν τη μερίδα του λέοντος στα έργα ανοικοδόμησης. Το Κίεβο επίσης θα συνεχίσει να προμηθεύεται όπλα από τις ΗΠΑ και όχι από την Ευρώπη.
Από την άλλη, η Ουάσιγκτον έχει γονατίσει την Ευρώπη όσον αφορά την ενεργειακή πολιτική, έχει σκάψει ένα πολιτικό και οικονομικό χάσμα μεταξύ Βρυξελλών και Μόσχας , που θα χρειαστούν δεκαετίες για να γεφυρωθεί. Την ίδια ώρα ο πληθωρισμός εξακολουθεί να είναι υψηλός, η πιστωτική κρίση δεν έχει τελειώσει και η ανεργία δαγκώνει.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί ο Εμμανουέλ Μακρόν είπε μετά την επίσκεψή του στο Πεκίνο οτι η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι «οπαδός» είτε των ΗΠΑ είτε της Κίνας, αλλά «ανεξάρτητος παίκτης».
Το «Μεγάλο Παιγνίδι»
Ισως ακούγεται περίεργο, αλλά ο ρυθμός της αποκάλυψης καθορίστηκε από την υποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν. Μια αποχώρηση που άνοιξε ένα κενό ισχύος σε μια Κεντρική Ασία στην οποία προοριζόταν να γίνει και πάλι το Μεγάλο Παιχνίδι, όπως ήταν στα τέλη του 19ου αιώνα μεταξύ της βρετανικής και της ρωσικής αυτοκρατορίας . Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι σήμερα στο Μεγάλο Παιγνίδι παίζει πρωταγωνιστικά και η Κίνα. Μια αυτοκρατορική δύναμη που μεταμορφώνεται –για πρώτη φορά μετά την αποχώρηση του 15ου αιώνα από την περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι την αφγανική υποχώρηση ακολούθησε τώρα η δεδηλωμένη ένοπλη απειλή της Κίνας για την Ταϊβάν .
Η ανθρωπότητα φτάνει στην πλήρη αποκάλυψη μιας διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και είναι τώρα επίθεση σκηνής. Μια άλλη αποφασιστική παραλλαγή είναι το γεγονός ότι η αποσύνθεση των ΗΠΑ, η επιθετική ρωσική φρενίτιδα και η ανάδυση της κινεζικής δύναμης, λαμβάνουν χώρα στον δραματικό ορίζοντα μιας πιθανής πυρηνικής σύγκρουσης . Σύγκρουση που δεν μπορεί να ξορκιστεί καθώς συνεχίζει να γίνεται.
Η διαφαινόμενη στρατηγική παρακμή των ΗΠΑ, συμπίπτει σε αυτόν τον σκοτεινό ορίζοντα στην Ευρώπη με τη γαλλογερμανική διαίρεση. Την μεγάλη ρωγμή στον άξονα Βερολίνου- Παρισιού Αλλά και τον διαχωρισμό μεταξύ του κινήματος των εθνών και της ευρωπαϊκής τεχνοκρατίας.
Ο αέρας αλλάζει, γρήγορα. Ο Εμανουέλ Μακρόν, είναι ο μοναδικός στην Ευρώπη, που το κατάλαβε. Και πράττει ανάλογα, αγνοώντας την ΕΕ και τον άξονα του Ρήνου με τη Γερμανία, όπως έδειξε στο Πεκίνο, αγνοώντας ή και περιφρονώντας ουσιαστικά, την πρόεδρο της Κομισιόν, Φον ντερ Λάιεν που ήταν το ίδιο διάστημα στην κινεζική πρωτεύουσα.
Το χειρότερο για την Ευρώπη είναι πώς δεν είναι αμελητέος ο κίνδυνος να δημιουργηθεί σύντομα ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα», ένας εμφύλιος ευρωπαϊκός πόλεμος.Εκτός και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαταλείψει οριστικά τη γεωπολιτική της αδράνεια.
