Η προεκλογική επικαιρότητα έχει πάρει «φωτιά». Χθες, έκλεισε (θεωρητικά τουλάχιστον) στη Βουλή το ζήτημα του πολιτικού μορφώματος με το οποίο η ομάδα Κασιδιάρη σχεδίαζε να «κατέβει» στις εκλογές της 21ης Μαΐου, όπως έκλεισε -καιρό τώρα- και το μέτωπο με την Τουρκία, προφανώς προσωρινά, διότι ο Ερντογάν είναι βέβαιο ότι καραδοκεί ώστε με την πρώτη ευκαιρία να το επαναφέρει. Για τον Covid-19 ούτε λόγος να γίνεται, ήδη πέρασε στην… ιστορία.
Πολιτικός σκοτωμός γίνεται πλέον για τις πιθανές μετεκλογικές συμμαχίες κι ας μην έχουμε αποτελέσματα – παρά μόνο δημοσκοπικά σενάρια.
Στο μεταξύ, το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι η σινο-αμερικανική διαμάχη μπορεί να αποτελέσει τον προάγγελο νέας παγκόσμιας ύφεσης, ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, η κλιματική αλλαγή μάς δείχνει τα… δόντια της, μέρος της ευρωπαϊκής παραγωγής μεταφέρεται στις ΗΠΑ, τα ακροδεξιά στοιχεία κερδίζουν όλο και μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη, ενώ όλοι μιλούν για μια δεκαετία με πολλές και κυρίως απρόβλεπτες προκλήσεις.
Στα… δικά μας τώρα, το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν έχει ακόμη αναδιαρθρωθεί, νέες ξένες επενδύσεις γίνονται μεν, όχι όμως εκεί που πραγματικά… πονά η οικονομία, η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα και ο κατώτατος μισθός σε χαμηλά, οι νέοι φαίνεται πως εισέρχονται στην αγορά εργασίας με δεξιότητες που δεν καλύπτουν απόλυτα τις ανάγκες των επιχειρήσεων, η ακρίβεια έχει χτυπήσει κόκκινο, η παιδεία μένει κολλημένη σε ένα ξεπερασμένο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, η παραπαιδεία ζει και βασιλεύει, ο κρατικός μηχανισμός συνεχίζει να έχει ανάγκη από περισσότερες… ενέσεις εκσυγχρονισμού και η δικαιοσύνη σέρνεται στους δικούς της χρόνους.
Η λίστα των θεμάτων στα οποία θα έπρεπε να εστιάζει καθημερινά ο προεκλογικός αγώνας των κομμάτων καταγράφεται ατελείωτη, ωστόσο η προσοχή των πολιτικών είναι στραμμένη αλλού. Μήπως οι συνθήκες επιβάλλουν ένα reset;
