«Από τον Μεσαίωνα ήταν γνωστό ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να υποτάξεις μια χώρα: με το σπαθί ή με το χρέος. Εκτός από τα Ουράλια, ο προτιμώμενος τρόπος στη Δύση σήμερα είναι το χρέος» γράφει η ισπανική El Pais και εξηγεί: «Πριν από 15 χρόνια, η απάντηση του Βερολίνου και των Βρυξελλών στη Μεγάλη Ύφεση ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις μαύρης μαγείας στην πρόσφατη οικονομική ιστορία: μια λογιστική χρηματοπιστωτική κρίση, με τις τράπεζες να κατακλύζονται από τοξικά περιουσιακά στοιχεία, αντιμετωπίστηκε σαν κρίση χρέους. Για να ακολουθήσει η μια σκληρή επεκτατική λιτότητα στην ΕΕ».
Μια πολιτική που πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα, με τρία μνημόνια που φτωχοποίησαν τη χώρα. Και απογείωσαν το ελληνικό χρέος, που από 129% του ΑΕΠ το 2010, σκαρφάλωσε στο 210% σε 10 χρόνια. Υποτάσσοντας τη χώρα στα δεσμά που το χρέος προκαλεί. Χωρίς να χρειαστεί το γερμανικό… σπαθί.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται τώρα: Το Βερολίνο, μέσω του νέο-φιλελεύθερου υπουργού Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ προσπαθεί να τινάξει στον αέρα την προσπάθεια των Βρυξελλών να κάνει τους δημοσιονομικούς κανόνες λίγο λιγότερο ανόητους και να χαλαρώσει τον ζουρλομανδύα του νέου Συμφώνου Σταθερότητος.
Έγγραφο που έστειλε το Βερολίνο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και αποκάλυψε το Politico, δείχνει ότι η γερμανική κυβέρνηση θέλει «να εισαγάγει διασφαλίσεις για τη μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ για τις κρατικές δαπάνες», ώστε να υπάρξει «μια ρεαλιστική, έγκαιρη και επαρκήσ σταδιακή μείωση των δεικτών χρέους και ελλείμματος».
Το Βερολίνο φοβάται ότι η προτεινόμενη μεταρρύθμιση του Συμφώνου θα αφήσει -άκουσον άκουσον- πάρα πολλά περιθώρια σε διμερείς συναλλαγές μεταξύ Βρυξελλών και των κρατών-μελών.
Ο ίδιος κορσές
Το Βερολίνο θέλει να εισαγάγει έναν κοινό «κορσέ» για όλους τους «υποτακτικούς»: μια «κοινή διασφάλιση» σύμφωνα με την οποία οι χώρες με αναλογίες χρέους προς ΑΕΠ πάνω από 60% θα πρέπει να το μειώνουν κατά «τουλάχιστον» μία ποσοστιαία μονάδα ετησίως, όσες χώρες -όπως η Ελλάδα -με υψηλά επίπεδα χρέους και κατά 0,5 ποσοστιαίες μονάδες, όσες έχουν «μεσαία» επίπεδα χρέους.
Η Γερμανία ζητά επίσης ένα «κοινό ποσοτικό σημείο αναφοράς» για να διασφαλίσει ότι οι δαπάνες δεν θα ξεπερνούν την ανάπτυξη, όπου η διαφορά μεταξύ της δυνητικής ανάπτυξης μιας χώρας και των καθαρών πρωτογενών δαπανών θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον 1%. Έτσι, για παράδειγμα, εάν η παραγωγή μιας χώρας αναμένεται να είναι 1,5% σε ένα δεδομένο έτος, θα μπορούσε να δαπανήσει μόνο έως και 0,5% του ΑΕΠ.
Η Γερμανία με αυτόν τον τρόπο, συρρικνώνει τα «προσαρμοσμένα κοστούμια» που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη μείωση των τεράστιων δημοσίων υποχρεώσεων που δυστυχώς απογειώθηκαν με τον συνδυασμό τριών συστημικών κρίσεων τα τελευταία 15 χρόνια (οικονομική, πανδημία,πόλεμος)…
«Οι τρέχουσες ιδέες της Κομισιόν θα πρέπει να αλλάξουν ώστε τα μεσοπρόθεσμα οικονομικά σχέδια να οδηγούν σε μείωση των υψηλών δεικτών χρέους κάθε χρόνο», προειδοποιούν οι Γερμανοί στο τρισέλιδο έγγραφο-διαταγή που εστάλη από το Βερολίνο στις Βρυξέλλες.
Σε μόλις τρεις σελίδες, το Βερολίνο καταρρίπτει ορισμένες από τις βασικές ιδέες που προτάθηκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη μεταρρύθμιση των κανόνων που διέπουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Ενα Σύμφωνο που καταρτίστηκε στη σημερινή του μορφή στα χρόνια των σκληρότερων μέτρων λιτότητας του παρελθόντος.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απαιτεί μάλιστα να αλλάξουν «οι τρέχουσες ιδέες της Επιτροπής», ώστε η μείωση του χρέους να ξεκινήσει από την πρώτη ημέρα έναρξης ισχύος της μεταρρύθμισης». Deutscheland Uber alles…Και όποιος αντέξει.
