Δεν μπορούμε να ανεχθούμε, αλλά συνηθίζουμε. Συνηθισμένοι άνθρωποι. Λυπούμαστε, αγανακτούμε, συναισθανόμαστε, θυμώνουμε, συγκινούμαστε, ίσως ξυπνάμε, βγαίνουμε από τον λήθαργο. Κι ύστερα; Αρχίζουμε να συνηθίζουμε την ανελέητη διαδοχή, γιατί η επανάληψη εξοικειώνει. Οι αντιδράσεις αμβλύνονται, βουλιάζουν οι αντοχές. Βοηθούν και οι επικοινωνιακές τακτικές. Δούλοι του απάνου κόσμου είμαστε, τι θες;
Μία δύο μέρες θα σταθούμε, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα εκτονωθούμε, καινούργιο φρούτο θα γευτούμε. Τίποτε δεν μας εντυπωσιάζει πια. Ούτε οι θλιβερές παραστάσεις κατά την επανεκκίνηση των δρομολογίων των επιβατικών τρένων Αθήνα Θεσσαλονίκη, με τον αρμόδιο υπουργό του «υπάρχει τηλεδιοίκηση» να ποζάρει στη θέση του μηχανοδηγού -με το πέτσινο παλτό κρεμασμένο στο κάθισμα, για να παραπέμπει στους παλιούς κινηματογραφικούς σιδηροδρομικούς;-, ούτε οι «τυχαίοι» επιβάτες, της «ασφαλούς διέλευσης» δραγάτες -συγγνώμη, αλλά μ’ αυτήν την παρλάτα, υπάρχει άνθρωπος που να περνιέται για γάτα;-, ούτε η ψυχολογική υποστήριξη των συγγενών των θυμάτων, με τα μηνύματα από πενταψήφιο αριθμό ή την επικοινωνία με άλλον κάθε φορά από το τμήμα ψυχικής υγείας.
Έχουμε εθιστεί σε όλες τις τοξικές ουσίες της κοινής μας ζωής, από την ανασφάλεια της καθημερινότητας και τα συμπτώματα μιας αποσύνθεσης μέχρι τη διάλυση; «Κατά τύχη είχε έρθει ένα ελικόπτερο για άλλη διακομιδή από τη Λέρο προς τη Ρόδο και παρακαλέσαμε να μας αφήσουν στην Κάλυμνο». Πήγε η γυναίκα στο νοσοκομείο της Λέρου να γεννήσει και καθώς δεν υπήρχε αναισθησιολόγος, βρέθηκε λύση «κατά τύχη».
Έμειναν άλλα σύννεφα να πέσουμε; Με τα όρια του μιθριδατισμού πότε θα ξεμπλέξουμε; Με τον βαθμιαίο εθισμό σε μικρές δόσεις δηλητηρίου, ο Μιθριδάτης ΣΤ ́, Ευπάτωρ Διονύσιος, τελευταίος βασιλιάς του Πόντου, κατάφερε να αποκτήσει ανοσία. Η ανοσία, όμως, αποδείχθηκε εμπόδιο για τη σωτηρία.
Μπορεί να σε βοηθά να επιβιώνεις, αλλά την κρίσιμη στιγμή σε στοιχειώνει. Σαν τις λεγεώνες του Πομπηίου. Χωρίς ίχνος μυστηρίου.
