Η προεκλογική ρητορική με κυκλώνει και με κλειδώνει. Γυρίζω σαν τ’ άλογο στ’ αλώνι. Κοινώς, βαριέμαι. Σαράντα έξι ημέρες πριν από τις κάλπες, η έγνοια πολιτικών, δημοσκόπων κι αναλυτών είναι η μορφή της κυβέρνησης την 22α Μαΐου ή στις αρχές Ιουλίου.
Αν θα είναι μπλε, «που είναι ένα πολύ ευρύχωρο χρώμα», ή πολύχρωμη -η μόδα, πάντως, για το 2023 έχει ψηφίσει Viva Magenta 18-1750, και για την αντισυμβατική απόχρωση από την οικογένεια του κόκκινου, που έχει μέσα του και λίγο ψυχρό μπλε, δεν σηκώνει κουβέντα-, αν θα είναι «κυβέρνηση ηττημένων» ή αυτοδύναμη, συμμαχική ή διαφορετική, με πρωθυπουργό όχι έναν πολιτικό αρχηγό, αλλά τον Χ πολιτικό.
Τι στο καλό, όμως, θα κάνει αυτή δεν φαίνεται να μας απασχολεί. Επείγει να ξαναβάλουμε το άλογο μπροστά απ’ το κάρο. Αλλιώς, και το άλογο θα ψοφήσει, και το κάρο θα κλατάρει.
Δεν είναι άλογη η προσδοκία ανάπτυξης, αλλά τι θα αναπτυχθεί και πού αυτή η μεγέθυνση θα διαχυθεί; «Η ανάκαμψη της οικονομίας και η υπεραπόδοσή της έναντι της Ε.Ε.-27 και της Ευρωζώνης αντανακλώνται στην ενίσχυση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης από το 62% της Ε.Ε.-27 το 2020 στο 67,8% το 2022. Πάρα ταύτα, η Ελλάδα έχει το τρίτο χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανάμεσα στους “27”». (7 Ημέρες Οικονομία, 29 Μαρτίου 2023, Εurobank.) Δεν το λες και ικανοποιητικά.
Θα πάμε, όμως, δυνατά με Ταμείο Ανάκαμψης, εξαγωγές και επενδύσεις. Μια αντίληψη που δεν ορίζει τίποτα, δεν εξαιρεί και τίποτα. Ποιες επενδύσεις; «Στις περισσότερες περιπτώσεις κυριαρχούν οι επενδύσεις στο real estate και τα deals κερδοσκοπικών funds, τα οποία μάλιστα συχνά χρηματοδοτούνται με δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες! Δηλαδή, με τα εθνικά μας κεφάλαια οι ξένοι αποκτούν τον έλεγχο της οικονομίας μας. Αυτό δεν λέγεται ξένη επένδυση, αλλά κερδοσκοπικός οπορτουνισμός». H επισήμανση, πάντως, δεν λέγεται σημιτικός λαϊκισμός.
