Επειδή πολύς λόγος έγινε με την συμπερίληψη του Μιθριδάτη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να αναλογιστούμε αν όντως ο συγκεκριμένος αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση που προσβάλει τα πολιτικά μας ήθη και έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική ορθότητα. Ή απλώς είναι μια κλασσική προσθήκη «κράχτη» από αυτές που χρησιμοποιούν ως δόλωμα τα κόμματα προκειμένου να αλιεύσουν ψηφοφόρους.
Αν υπάρχει κάπου λάθος σε αυτή την πρακτική, μην καταλογίσετε τις ευθύνες στα κόμματα. Τα κόμματα δεν ψηφίζουν, κάνουν τη δουλειά τους και προτείνουν υποψηφίους προσπαθώντας να ευθυγραμμιστούν με τις δικές μας προτιμήσεις, προκειμένου να αποκομίσουν κέρδη. Εμείς ψηφίζουμε και εμείς επιλέγουμε ποιες από τις προτάσεις των κομμάτων είναι του γούστου μας, σε ποιους θα βάλουμε σταυρό και ποιους θα μαυρίσουμε
Αν αναρωτιέστε λοιπόν γιατί να είναι υποψήφιος ο Μιθριδάτης, θα πρέπει να αναρωτηθείτε και γιατί η Ραλλία Χριστίδου, ο Θόδωρος Ζαγοράκης, ο Αλέξης Γεωργούλης, η Έλενα Κουντουρά, η Ελένη Γερασιμιδου, ο Κλέων Γρηγοριάδης, η Καλλιόπη Βέττα, ο Σταύρος Νικολαΐδης, ο Γιώργος Χρανιώτης, η Βάνα Μπάρμπα, ο Στάθης Δρογώσης, η Σοφία Μουτίδου και πολλοί άλλοι. Πρόσωπα ελκυστικά και αγαπημένα σε μερίδα των ψηφοφόρων, όχι για τις επιδόσεις τους στον στίβο της πολιτικής, αλλά στον στίβο του θεάματος!
Δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Ό,τι συμβαίνει εδώ συμβαίνει παντού. Το θέμα είναι αν η αναγνωρισιμότητα δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και αφήνει σε δεύτερη μοίρα προσωπικότητες με μεγάλο επιστημονικό, πολιτικό ή κοινωνικό εκτόπισμα. Κάτι που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς αν ανατρέξει στα ευρωψηφοδέλτια όλων των κομμάτων στις εκλογές του 2019.
Εκεί θα δει ότι κατατροπώθηκαν σπουδαίες από κάθε άποψη προσωπικότητες, άτομα υψηλού κύρους με ισχυρό αποτύπωμα και βαρύ βιογραφικό. Έπιασαν πάτο με βάση τους σταυρούς που έλαβαν ανεξαρτήτως κόμματος, επιφανείς επιστήμονες με παγκόσμιες διακρίσεις, καθηγητές σε κάποια από πιο φημισμένα πανεπιστήμια του κόσμου, ερευνητές σε διάσημα ερευνητικά ινστιτούτα, διακεκριμένα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, πρώην πολύπειρα στελέχη που διετέλεσαν σε κορυφαίες θέσεις στην ΕΕ. Είχαν όλοι την ατυχία να μην έχουν σχέση με το θέαμα και την τηλεόραση, να μην έχουν συμμετάσχει καν σε τηλεοπτικό ριάλιτι. Δεν μπορώ να φανταστώ πως αυτές οι προσωπικότητες θα δανείσουν ξανά το κύρος τους σε κάποιο κόμμα μετά την απαξίωση και την φθορά που υπέστησαν.
Χρόνο με τον χρόνο η πολιτική γίνεται φτωχότερη και φθηνότερη, καθώς απωθεί πολλούς που θα το άξιζαν να και θα δικαιούνταν τη συμμετοχή στα κοινά μέσω της πολιτικής.
Λύσεις υπάρχουν, διάθεση για τομές δεν υπάρχει. Για παράδειγμα η καθιέρωση πλαφόν για δύο κοινοβουλευτικές θητείες για όλους θα ήταν μια λύση. Ή ακόμη καλύτερα η κατάργηση του σταυρού, λύση εφικτή από μια γενναία αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ποιος βουλευτής όμως θα ψήφιζε στη βουλή μια τέτοια μεταρρύθμιση. Κανείς!
Συμπέρασμα. Δεν φταίει ο Μιθριδάτης, ούτε ο Τσίπρας, εμείς και μόνο εμείς φταίμε!
