Οι τηλεοπτικές πολιτικές εκπομπές παραπέμπουν συχνά σε deja vu. Είναι φορές που αυτό που παρακολουθείς, νομίζεις ότι το έχεις ξαναζήσει. Μαντεύεις τις ερωτήσεις στους καλεσμένους μαντεύεις και τις απαντήσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε ένα τηλεοπτικό προϊόν τυποποιημένο, με τους ίδιους καλεσμένους να ανακυκλώνονται 2 και 3 φορές στην ίδια ημέρα με συνέπεια το ενδιαφέρον να είναι περιορισμένο.
Είναι επιλεκτικά λίγες οι εκπομπές που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, ομοίως και οι καλεσμένοι τους. Όμως όπως συνήθως συμβαίνει μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Έτσι οι μετρήσεις τηλεθέασης βαθμολογούν χαμηλά έως πολύ χαμηλά τις πολιτικές εκπομπές και αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας σχεδόν τις έχουν εξοβελίσει.
Αυτή ωστόσο είναι μια επιδερμική προσέγγιση που δεν απαντά στην ουσία της υπόθεσης. Τι φταίει; Μήπως οι δημοσιογράφοι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Μήπως οι πολιτικοί που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξεφύγουν από τη μανιέρα; Μήπως τα ίδια τα ΜΜΕ; Το πιθανότερο είναι να μην φταίνε αποκλειστικά ούτε οι μεν ούτε οι δε, αλλά να ευθύνεται το ίδιο το προϊόν. Η πολιτική!
Δείχνει να παγιώνεται μια κατάσταση που την παρακολουθούμε να εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια με τον περιορισμό του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για την πολιτική. Το διαβάζουμε στις δημοσκοπήσεις, όπου πλέον ένας στους πέντε ψηφοφόρους ανήκει στην κατηγορία «δεν ξέρω δεν απαντώ» δηλώνοντας είτε απογοητευμένος είτε αγανακτισμένος από τις πολιτική και τα κόμματα. Ένα φαινόμενο που εντάθηκε μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Όμως ακόμη πιο έντονα και μαζικά καταγράφεται το φαινόμενο στη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές, παλαιότερα και τώρα. Στη δεκαετία του 2000 ο αριθμός των ψηφοφόρων στις εκλογικές αναμετρήσεις ήταν σταθερά πάνω από τα 7 εκατομμύρια, με τον μέσο όρο να είναι στα 7,4 εκατομμύρια.
Στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις, το 2019 και το 2015 οι πολίτες που ψήφισαν ήταν λιγότεροι από 6 εκατομμύρια. Ήταν 5,7 εκατομμύρια το 2019 και 5,6 εκατομμύρια στις δεύτερες εκλογές του 2015. Χάθηκαν σχεδόν 2 εκατομμύριά ψηφοφόροι, οι οποίοι γύρισαν με τον τρόπο τους την πλάτη στην πολιτική.
Βέβαια για να είναι έντιμη η προσέγγιση, πρέπει κανείς να είναι σε θέση να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα. «Εάν η κότα έκανε το αυτό ή το αυτό την κότα». Εάν η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στις δύσκολες συνθήκες της χρεοκοπίας που βίωσαν οι πολίτες μετά το 2010, με συνέπεια στην αποστροφή στην πολιτική, ή στην ανεπάρκεια και την χαμηλή αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού. Η απάντηση είναι πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αφού μοιάζουν με όψεις του ίδιου νομίσματος. Ότι δηλαδή οι λανθασμένες πολιτικές οδήγησαν στην χρεοκοπία και η χρεοκοπία απαξίωσε σε μεγάλο βαθμό την πολιτική.
Δυστυχώς στην εξίσωση αυτή αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να προσθέσουμε και την δική μας ευθύνη. Των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, κυρίως των ηλεκτρονικών και πολύ λιγότερο των εφημερίδων. Εκουσίως ή ακουσίως βοηθήσαμε να αναδειχτούν και να πρωταγωνιστήσουν σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής, όχι οι καλύτεροι, ούτε οι πιο άξιοι. Επικράτησαν και επικρατούν σε μεγάλο βαθμό μετριότητες που όρισαν το επίπεδο της πολιτικής και το ακόμη χειρότερο με την παρουσία τους απομάκρυναν ή αποθάρρυναν άξιους ανθρώπους να ασχοληθούν με την πολιτική!
