«Προσέχεις;; Ωραία. Γιατί αν δεν ακούσεις προσεκτικά, θα χάσεις στοιχεία. Σημαντικά στοιχεία. Δεν θα σταματήσω, δεν θα επαναλάβω κάτι δύο φορές, δεν θα με διακόψεις. Νομίζεις ότι επειδή κάθεσαι εκεί που κάθεσαι κι εγώ βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, ελέγχεις αυτό που πρόκειται να συμβεί; Κάνεις λάθος. Εγώ έχω τον έλεγχο. Γιατί ξέρω πράγματα που εσύ δεν ξέρεις. Χρειάζομαι να δεσμευτείς. Θα ακούσεις με προσοχή και δεν θα με κρίνεις μέχρι να τελειώσω… Αν επιμείνεις να μείνεις, θυμήσου ότι εσύ επέλεξες να είσαι εδώ. Ό,τι συμβεί απ’ αυτή τη στιγμή δεν είναι δική μου ευθύνη. Είναι δική σου. Πρόσεξέ με».
Ο Άλαν Τούρινγκ, διά στόματος του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, εισάγει τον θεατή στην ταινία «Το παιχνίδι της μίμησης». Βάλτε στη θέση του κορυφαίου μαθηματικού έναν υποψήφιο βουλευτή και το παιχνίδι της κάλπης θα στηθεί.
Η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Έστω και άτεχνα κάποιες φορές. Έστω και χωρίς την υπενθύμιση ότι η ευθύνη είναι των θεατών, των εκλογέων. Έστω κι αν οι πρωταγωνιστές, οι καρατερίστες και οι λοιποί αρτίστες μιμούνται τους «σωτήρες».
Μοιάζουν σαν να έχουν προγραμματιστεί οι σταυροκυνηγοί. Οι υπερκινητικοί διαπρέπουν στις κόντρες, προλαβαίνουν να απαντούν παντού, να ξημεροβραδιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να ποστάρουν, να τρολάρουν, να φλεξάρουν. Μία υπερ-μηχανή, που μπορεί να παίξει όλες τις δυνατές παρτίδες στα ανεξάντλητα κυκλώματά της, να σπάσει κάθε αίνιγμα.
Μοιάζει σαν να έχουν προγραμματιστεί για την αναμέτρηση. Με τις εντυπώσεις.
Μοιάζουν σαν να έχουν προγραμματιστεί, για να τους υποβάλουν την ερώτηση «Υπάρχει, λοιπόν, λύση, που δεν θα μας διαλύσει;» «Τώρα ναι», θα απαντήσει η μηχανή, προτού εις τους επτά εκλογικούς ουρανούς αναληφθεί.
Στη Γη ο αγοραστής δεν μπορεί να προσβλέπει σε επιστροφή. Όποιος αγοράζει, (πρέπει να) ξέρει τι κουβαλάει στο σπίτι του, στην περιφέρειά του, στη χώρα του. Διαδικασία επιστροφών δεν προβλέπεται.
