Tον τελευταίο καιρό δεν μας έχει λείψει τίποτα: Πρώτα απ ‘όλα, ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Ρωσία στην Ουκρανία, παίρνει μια ακόμη πιο επικίνδυνη τροπή με την απόφαση του προέδρου Πούτιν να εγκαταστήσει τακτικά πυρηνικά όπλα στη Λευκορωσία.
Συν οι τραπεζικές κρίσεις, η κατάρρευση των χρηματιστηρίων, η άνοδος των τιμών με βαριές επιπτώσεις στις δαπάνες των νοικοκυριών. Η ραγδαία αύξηση των επιτοκίων μεταφράζεται σε μεγάλες απώλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών που έχουν χρηματοδοτήσει δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις τα τελευταία χρόνια. Το έργο των κεντρικών τραπεζών γίνεται όλο και πιο δύσκολο, επίσης επειδή δεν φαίνεται εύκολο να σταματήσουν τον πληθωρισμό αυξάνοντας τα επιτόκια.
Οι «παρενέργειες» του πληθωρισμού πολλαπλασιάζονται. Αυτό ισχύει – διασταλτικά- και για την εξέγερση των Γάλλων για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Αλλά και για την σημερινή απεργία των Γερμανών εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς- από τα τρένα μέχρι τα αεροπλάνα- ζητώντας αυξήσεις μισθών 10,5%. Ένα μεγάλο πρόβλημα για την Bundesbank, που ανησυχεί για τις επιπτώσεις στον πληθωρισμό.
Θα είναι όμως αρκετή η εκ νέου αύξηση των επιτοκίων για να περιοριστεί η άνοδος των τιμών; Μήπως υπάρχει κίνδυνος ανατίναξης του συστήματος, δεδομένης της ζημιάς που προκαλεί;
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, στην τελευταία σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες είδαν ένα ακόμη καταστροφικό νέο πρόβλημα να έρχεται μπροστά τους. Και προς το παρόν επέλεξαν τη σιωπή.
Αρνούνται να δουν κατάματα πώς μια εποχή έχει φτάσει στο τέλος της: Αυτή της παγκοσμιοποίησης που βασίζεται στην ελεύθερη αγορά, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, ως κινητήριος παράγοντας της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολύπλοκους παράγοντες που κάνουν οποιαδήποτε ανάλυση δύσκολη και κάθε προοπτική πιο εύθραυστη.
Το σύστημα χρειάζεται μια ισχυρή μεταρρύθμιση εάν θέλει να επιβιώσει. Χρειαζόμαστε μια πανευρωπαϊκή λύση στο συνταξιοδοτικό πρόβλημα. Δεν έχουμε ακόμη τραπεζική ένωση.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους στην πολιτική που έχουν ξεκάθαρη ιδέα για το πού πάμε, τι κερδίζουμε όλοι από αυτό, τι μας κοστίζει και γιατί αξίζει πάντα να αγωνιζόμαστε. Οι πολίτες θέλουν προσανατολισμό. Το να ξοδεύουν οι κυβερνήσεις πολλά χρήματα δεν είναι ένας τρόπος να γίνουν αγαπητές στους ανθρώπους, που νιώθουν ανασφάλεια. Οι πολίτες ζητούν κατεύθυνση και όραμα.
