Λαγκάρντ και Πάουελ προσεγγίζουν την τραπεζική κρίση από διαφορετική οπτική, με την πρόεδρο της ΕΚΤ να επιμένει στην επιθετική της πολιτική και τον επικεφαλής της Fed να κατεβάζει τους τόνους, προφανώς φοβούμενος τα χειρότερα. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι κάποιος εκ των δύο κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Οι λόγοι είναι πολλοί…
Ο υπερπληθωρισμός στις ΗΠΑ προκλήθηκε κυρίως από την αυξημένη ζήτηση και δευτερευόντως από τα διογκωμένα κόστη ενέργειας και πρώτων υλών. Στην Ευρώπη συνέβη το ακριβώς αντίθετο.
Η ΕΚΤ άρχισε δεύτερη να ανακοινώνει αυξήσεις επιτοκίων έναντι της Fed προς αντιμετώπιση του πληθωρισμού, οπότε έχει τα χρονικά περιθώρια αν το κρίνει σκόπιμο να επιμείνει ανάλογα, ενώ η Fed φαίνεται να εξαντλεί τις αντοχές των τραπεζών.
Η κρίση στις ΗΠΑ παρουσιάζει μεγαλύτερη διάχυση στο τοπικό τραπεζικό σύστημα έναντι της Ευρώπης. Ανάλογα, περισσότερο διάχυτος είναι φόβος των Αμερικανών για την επόμενη μέρα.
Στην Ευρώπη όλες οι συστημικές κινήσεις, σε θεσμικό επίπεδο, προϋποθέτουν σειρά διαβουλεύσεων και επιμέρους συμφωνίες, συμμαχίες και ειδικού τύπου ισορροπίες, ένεκα της πολυδιάσπασης των κέντρων εξουσίας και του γεγονότος ότι η ενοποίηση των κρατών μελών είναι κατά βάση νομισματική και δευτερευόντως και πολιτική. Αντίθετα στις ΗΠΑ τα νήματα κινούνται κεντρικά.
Γενικότερα, οι αλλαγές στρατηγικής στις ΗΠΑ καταγράφονται ταχύτερες έναντι της Ευρώπης. Ταχύτερη είναι και η οικονομία της, που παρουσιάζει σαφώς μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές.
Ευρώπη και ΗΠΑ λειτουργούν ως δύο διαφορετικοί κόσμοι. Υπακούουν όμως στην ίδια αρχή που δεν είναι άλλη από την παγκοσμιοποίηση.
Μένει να δούμε αν θα συγκλίνουν κάπου τελικά, διότι αν δεν υπάρξει σύγκλιση οι επιπτώσεις θα είναι τεράστιες, με τους αδύναμους κρίκους της ευρωπαϊκής οικονομίας να πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα…
