Η συζήτηση δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον. Όπως δεν είχε ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, όταν ο ένας έριχνε στον άλλον την ευθύνη για την τραγωδία των Τεμπών. Αντίθετα προκαλεί απέχθεια. Ανακυκλώνονται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Αστήριχτες δικαιολογίες, αλληλοκατηγορίες για το ποιος έφταιξε λιγότερο, έργα που έγιναν ή δεν έγιναν, τηλεδιοίκηση που υπάρχει ή δεν υπάρχει, συμβάσεις που υλοποιήθηκαν ή δεν υλοποιήθηκαν, υποδομή που υπήρχε ή δεν υπήρχε.
Στο ένα δωμάτιο ο αρμόδιος υφυπουργός δείχνει στην κάμερα και στους δημοσιογράφους αυτό που η κυβέρνηση αποκαλεί τηλεδιοίκηση. Στο ακριβώς διπλανό άδειο δωμάτιο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει στην κάμερα πως εδώ κάποτε υπήρχε αυτό που εκείνος εννοεί τηλεδιοίκηση. Μοιάζει με παρωδία όλο αυτό, αν μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς αποστασιοποιημένος από συναισθήματα και εκ του μακρόθεν.
Για κάθε επιχείρημα της μίας πλευράς υπάρχει ένα αντεπιχείρημα από την άλλη πλευρά και έτσι να προκύπτει μηδενικό αποτέλεσμα και να ισοπεδώνεται η λογική. Τα ίδια προχθές στη Βουλή. Η απόλυτη απογοήτευση. Μακρόσυρτοι μονόλογοι στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, που ουσιαστικά αναμασούσαν τα επιχειρήματα που ακούμε καθημερινά από το πρωί έως το βράδυ, στους διαξιφισμούς μεταξύ των βουλευτών στα κανάλια.
Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία. Δεν είδαν τους χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους, ούτε διάβασαν την οργή που καταγράφουν με συντριπτικά ποσοστά οι δημοσκοπήσεις.
Αναρωτιέμαι, κανείς απ’ όσους συμμετέχουν- κυρίως μέσω της τηλεόρασης- στον δημόσιο διάλογο, δεν αντιλαμβάνεται πως οι αντεγκλήσεις δεν έχουν κανένα νόημα και ότι το μόνο που κάνουν είναι να εντείνουν την καχυποψία της κοινής γνώμης για την αξιοπιστία των πολιτικών; Υπάρχει άραγε τηλεθεατής που μπορεί με βάση τα επιχειρήματα που ακούει να ισχυριστεί με βεβαιότητα ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο;
Νομίζω ο επιμερισμός της ευθύνης στα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια είναι δευτερεύον εδώ που έχουμε φτάσει.
Άλλωστε οκτώ στους δέκα απαντούν στις δημοσκοπήσεις πως φταίει για την τραγωδία των Τεμπών το πολιτικό σύστημα γενικώς. Και αυτό είναι το πιο ισχυρό και το πιο ανησυχητικό μήνυμα που στέλνει σήμερα η κοινωνία.
Αν δεν καταλάβει το πολιτικό προσωπικό πως το ζήτημα δεν είναι ούτε η υλοποίηση μιας σύμβασης για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου, ούτε αν θα υπάρχει διπλοβάρδια στα σταθμαρχεία, αλλά αφορά τον τρόπο που συνολικά λειτουργεί η χώρα, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και οι μόνοι που θα βγουν κερδισμένοι θα είναι οι κάθε λογής «Κασιδιάρηδες».
Το ζητούμενο είναι η ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Πρωτίστως όμως στην νοοτροπία όσων ασκούν εξουσία. Και επιτέλους μεταμέλεια και ειλικρίνεια! Και δεν εξαιρείται κανείς.
