Το στοίχημα είναι τυχερό παιχνίδι. Και τα τυχερά παιχνίδια αποβλέπουν στον εύκολο πλουτισμό. Είναι ασύμβατα με την πολιτική τα πονταρίσματα; Μόνο αν ζεις στην παραμυθοχώρα.
Τι θα στοιχηματίσετε, λοιπόν; Το καλύτερο είναι να μη στοιχηματίσετε. Ναι, αλλά πρέπει. Αυτό φυσικά δεν γίνεται με τη θέλησή σας, αλλά στη βαριά σκιά των 57 νεκρών.
Το Στοίχημα γίνεται προσωπικό, ένεκα damage control, όπως (δεν) λένε και στο χωριό. Το στοίχημα γίνεται προσωπικό, αγχωμένο μεν για ό,τι προεκλογικώς επείγει, αλλά διά της πλαγίας αυτοεπαινετικό. «Η ανάταξη των σιδηροδρόμων […] αποτελεί πια κι ένα προσωπικό δικό μου στοίχημα […] Είναι μία αναγνώριση διαχρονικών παθογενειών που οδήγησαν σε αυτό το ατύχημα (sic), είναι όμως και η άρνηση της συνθηκολόγησης με τις αιτίες που το προκάλεσαν».
Το ερώτημα, όμως, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Ερωτήσεων, είναι γιατί στα τέσσερα χρόνια κυβερνητικής θητείας δεν αντιμετωπίστηκαν κρίσιμα, καθοριστικά προβλήματα λειτουργίας των σιδηροδρόμων. Πού ήταν η φημισμένη επιτελική αποτελεσματικότητα ή ό,τι εξ αυτής άφησαν αλώβητο οι αντιφάσεις, κυβιστήσεις και παλινωδίες; Κι αν δεν τα έκανε σε τέσσερα χρόνια, πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι η διαβεβαίωση ότι όλα θα γίνουν τους επόμενους μήνες;
Βιάζεστε. «Είναι σαφές ότι η εικόνα αυτής της διάλυσης, που αναδείχθηκε μέσα από το δυστύχημα με τον πιο τραγικό τρόπο, σε επίπεδο κυβέρνησης δεν είχε φτάσει ποτέ. Προφανώς σε επίπεδο πρωθυπουργού, η εικόνα αυτή δεν είχε φτάσει… οι αρμόδιοι όφειλαν να ξέρουν». Συγγνώμη, αλλά αυτό το στριφογυριστό, θυμίζει το στοίχημα του Πασκάλ. Ποντάρισμα στα σίγουρα.
Τι έλεγε το περίφημο Στοίχημα του Μπλεζ Πασκάλ; Δύο πιθανότητες υφίστανται: είτε ο Θεός υπάρχει, είτε δεν υπάρχει. Εάν υπάρχει και πιστεύεις στον Θεό, το κέρδος σου είναι μέγιστο και η ζημία σου μηδενική. Εάν δεν υπάρχει, είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις, τόσο το κέρδος σου όσο και η ζημία σου είναι μηδενικά. Πιο απλά; Μονά ζυγά, δικά σου. Στημένο το στοίχημά σου.
