«Ένα απομονωμένο πιόνι απλώνει την κατήφεια σε όλη την σκακιέρα», τόνιζε χαρακτηριστικά ο Γαλλο-Πολωνός γκραν μετρ στο σκάκι, Σαβιέλι Ταρτακόβερ. Από τους κορυφαίους Ευρωπαίους σκακιστές το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, έμεινε στην ιστορία ως ένας εξίσου σπουδαίος στοχαστής και συγγραφέας. «Τακτική είναι να ξέρεις τι να κάνεις όταν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις. Στρατηγική είναι να ξέρεις τι να κάνεις όταν δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις», έγραφε σε ένα από τα βιβλία του ο Ταρτακόβερ.
Ο Ταρτακόβερ, άνοιξε μάλιστα μια μεγάλη συζήτηση για τα λάθη στη σκακιέρα. «Τα λάθη είναι όλα εκεί, στη σκακιέρα, καραδοκώντας να πραγματοποιηθούν», έλεγε ο Γαλλο-Πολωνός σκακιστής. Αποκαλύπτοντας τα μικρά και μεγάλα δράματα πάνω από τη σκακιέρα, ο Ταρτακόβερ μίλησε για την απώλεια συγκέντρωσης, την κούραση και την απομόνωση στα πιόνια, ως βασικά στοιχεία που οδηγούν στην ήττα…
Οι ρήσεις του μεγάλου σκακιστή, ήρθαν στο νου, μετά την μεγάλη τραγωδία στα Τέμπη. Κυρίως, μετά την κατήφεια και την απελπισία που καθρεφτιζόταν στα πρόσωπα των μελών της κυβέρνησης στη χθεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου για την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη. Μια κατήφεια και μια απελπισία, που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως στα social media.
Αναμφίβολα, στα σκυθρωπά πρόσωπα των υπουργών αντανακλούσε το μέγεθος της τραγωδίας. Το βαρύ πένθος για την άδικη απώλεια τόσων αθώων ανθρώπων. Καθρεφτιζόταν όμως και η αυτοκριτική, η αίσθηση των ευθυνών. Τα λάθη ήταν όλα εκεί στα Τέμπη, καραδοκώντας να πραγματοποιηθούν. Σίγουρα οι ευθύνες είναι διαχρονικές, αλλά το ερώτημα είναι γιατί στα τέσσερα χρόνια αυτής της κυβερνητικής θητείας δεν αντιμετωπίστηκαν κρίσιμα, καθοριστικά προβλήματα λειτουργίας των σιδηροδρόμων. Τι έκανε το επιτελικό κράτος;
Και αν δεν τα έκανε σε τέσσερα χρόνια, πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι η διαβεβαίωση ότι όλα θα γίνουν τους επόμενους μήνες;
Οι κυβερνώντες κατανοούν ότι οι πρωτοφανείς σε όγκο, αλλά και πολύ διαφορετικές σε περιεχόμενο, κοινωνικές αντιδράσεις οργής των πολιτών, αποτελούν ένα νέο στοιχείο που θρυμματίζει την «τακτική» και απειλεί την «στρατηγική». Οι αντιδράσεις αυτές είναι ένδειξη υγείας, σε μια κοινωνία που βρισκόταν σε λήθαργο, περιμένοντας στον καναπέ κάποιον Μεσσία να λύσει τα προβλήματα. Είναι σαν την Πασχαλιά, το λουλούδι που σύμφωνα με την παράδοση, φυτρώνει πρώτο. Πριν σηκωθούν από το λήθαργο του χειμώνα τα υπόλοιπα βοτάνια.
Μέσα στην γενική κατήφεια , η «πασχαλιά» δεν μοιρολογεί απλά ,αλλά –ντυμένη στα πένθιμα-γυρεύει εξηγήσεις για την τραγωδία στα Τέμπη. Η απομόνωση μπορεί να απλώνει την κατήφεια στην πολιτική σκακιέρα, για να παραφράσουμε τον Σαβιέλι Ταρτακόβερ. Αλλά οι πασχαλιές ανθίζουν στους δρόμους …
