Σκυμμένα κεφάλια, δακρυσμένα μάτια, εκφράσεις πόνου με τις παλάμες να σκεπάζουν το μέτωπο ή να κρατούν σφιχτά το σαγόνι. Εικόνες «συντριβής». Οι φωτογράφοι πήραν θέση, τα φλας άστραψαν και η κοινή γνώμη, δέκα ημέρες μετά την τραγωδία στα Τάμπη, είδε με επιλογή των ίδιων, τα στελέχη του υπουργικού συμβουλίου σε ένα σκηνικό, που είτε γνήσιο είτε στημένο, προκάλεσε χλεύη και οργή.
Τι στόχο είχαν άραγε οι φωτογραφίες των τεθλιμμένων υπουργών, που γέννησαν στα social media συγκρίσεις με «βορειοκορεάτες πενθούντες κατ’ εντολή»; Τι μήνυμα ήθελε να στείλει ο επικοινωνιολόγος που αποφάσισε να δοθούν στη δημοσιότητα; Ότι είναι και οι υπουργοί άνθρωποι; Ότι λυγίζουν και αυτοί μπροστά στο δράμα των τουλάχιστον 57 νεκρών και των πληροφοριών της φρίκης που έρχονται καθημερινά στο φως; Γιατί έπρεπε αυτό να το «φωνάξει» με μία εικόνα, που έκανε ακόμη και τους πιο μετριοπαθείς να αισθανθούν προσβεβλημένοι;
Είχαν πράγματι πολλούς λόγους οι υπουργοί να κρατήσουν σκυμμένα τα κεφάλια. Και είχαν ακόμη περισσότερους να μην αφήσουν τις εικόνες αυτές να βγουν προς τα έξω. Γιατί ακόμη και εάν απορρίψουμε τα περί «κακοπαιγμένου θεάτρου» ή την αίσθηση ότι κάποιοι έκλαιγαν για το πολιτικό τους μέλλον, δεν μπορούμε να αποβάλουμε την αίσθηση ότι διεπράχθη Ύβρις απέναντι στους νεκρούς και τις οικογένειές τους.
Αφέλεια, αστοχία, ναρκισσισμός; Με τι υλικά χτίστηκε το σκηνικό του χθεσινού υπουργικού συμβουλίου; Ας μας συγχωρέσουν οι υπουργοί, αλλά μπαίνουμε στον πειρασμό να το πούμε: Δεν ήταν απλά ένα «ανθρώπινο λάθος», δεν ήταν μία πολιτική «τράκα». Ήταν η απόλυτη επικοινωνιακή συντριβή. Μία συντριβή που μας προσβάλλει όλους.
