Συνθήματα ευφάνταστα, παλμός, δυναμισμός, πραγματική παλλαϊκή γιορτή θα μπορούσε να είναι η χθεσινή πορεία στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αλλά με ξεκάθαρη αιτία, την τραγωδία στα Τέμπη. Αυτήν ακριβώς την τραγωδία, που δεν άφηνε τις χιλιάδες των διαδηλωτών να χαρούν μια τόσο μαζική συγκέντρωση. Υπήρχε διάχυτος ο κόμπος στο λαιμό, για τα 57 αδικοχαμένα θύματα της σύγκρουσης των δύο τρένων…
Εξίσου διάχυτη όμως ήταν και η οργή. Το έβλεπες στα μάτια, ειδικά των νέων παιδιών που έφτιαχναν πρόχειρα πλακάτ για να δείξουν την αντίθεσή τους, απέναντι στο σύστημα. Ένα σύστημα που ευθύνεται για την τραγωδία, που μπορεί να αποφέρει κέρδη στους λίγους, τα οποία όμως για την νεολαία είναι πια «βαμμένα με των φοιτητών το αίμα…»
Από κοντά και οι εργαζόμενοι, απλός κόσμος. Πολλοί εξ αυτών είναι γονείς και η ευαισθησία τους ιδιαίτερη, μετά τον θρήνο που άφησαν πίσω τους οι 57 νεκροί. Ήταν σαν να άνοιξε το «καπάκι» της οργής, ένα βροντερό τσουνάμι αντίδρασης, που περίμενε εδώ και καιρό για να εκφραστεί και βρήκε την ευκαιρία να το κάνει. Οργή λαού, φωνή Θεού λέει η λαϊκή σοφία και μάλλον έχει δίκιο!
Όμως, δεν πρέπει να υποτιμηθεί αυτή η ανόθευτη, όσο και αυθόρμητη μαζική αντίδραση των πολιτών. Δεν είναι κομματικά καθοδηγούμενη, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί η «απέναντι πλευρά». Σαφώς και δεν διαθέτει επίσης, ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τουλάχιστον σε μεγάλος μέρος της. Κρύβει βαθύ συναίσθημα, που δεν είναι πάντα ο καλύτερος οδηγός. Γνώστες της ψυχολογίας της μάζας, έχουν να λένε ότι το συναίσθημα είναι περίπου σαν το μικρό παιδί μέσα σε ένα αυτοκίνητο: Δεν το βάζεις να οδηγήσει, αλλά δεν το τοποθετείς και στο πορτ μπαγκάζ! Απλώς το βάζεις στις πίσω θέσεις, με το δικό του, παιδικό καθισματάκι και φυσικά με ζώνη ασφαλείας. Ο καθένας δηλαδή, στη θέση του, χωρίς υπερβολές.
Οι πανελλαδικές συγκεντρώσεις, το διαρκώς αυξανόμενο πλήθος που συμμετέχει σε αυτές και τα «θέματα» που ανοίγουν, πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά το πολιτικό σύστημα της χώρας. Πρωτίστως την Κυβέρνηση, αλλά και όλους όσοι θεωρούν ότι βρίσκονται εντός του συνταγματικού τόξου. Η Κοινωνία πλέον δείχνει ότι δεν εμπιστεύεται βασικούς πυλώνες του ίδιου του πολιτεύματος. Γυρνάει την πλάτη στους πολιτικούς, ειδικά στην Κυβέρνηση. Θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Απαιτεί αποδείξεις για το αντίθετο.
Πριν βιώσουμε ακραίες συνθήκες, καλό είναι το πολιτικό σύστημα και οι βασικοί του εκπρόσωποι, δηλαδή οι Κυβερνώντες, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ας αφήσουν τις περισπούδαστες δηλώσεις, νομίζοντας ότι τα ξέρουν όλα. Ρίχνουν λάδι στη φωτιά, εξοργίζουν ακόμα περισσότερο τους πολίτες. Δεν είναι τυχαίο ότι σε άλλες τραγωδίες του παρελθόντος (πχ. στο Μάτι), δεν σημειώθηκαν οι μαζικές συγκεντρώσεις που συμβαίνουν τώρα. Κάτι σημαίνει αυτό για την χρονική περίοδο της αντίδρασης των πολιτών. Ας μην τους προκαλούν. Ας προσπαθήσουν να αφήσουν τους ειδικούς να αποφανθούν επί της τραγωδίας. Ας σεβαστούν την οριστική κρίση τους. Ας αφήσουν επίσης την Δικαιοσύνη να πράξει απερίσπαστη το έργο της. Όχι άλλα καπελώματα.
Μόνο έτσι, θα εκτονωθεί η κρίση που υπάρχει ανάμεσα στους πολίτες και το πολιτικό σύστημα. Διαφορετικά, η συνέχεια θα δοθεί στους δρόμους, οι οποίοι όπως είναι γνωστό έχουν γράψει τη δική τους Ιστορία!
ΥΓ. Μοναδική παραφωνία στην χθεσινή συγκέντρωση στην Αθήνα, ήταν η απουσία της ΓΣΕΕ. Η διοίκηση της Συνομοσπονδίας επέλεξε να στηρίζει «από μακριά», μιας και σήμερα, Πέμπτη 9 Μαρτίου, ξεκινάει το Συνέδριό της. Φάνηκε όμως η απουσία της. Ήταν λες και ο χώρος της μάχης να είχε γεμίσει με χιλιάδες στρατιώτες, αλλά οι στρατηγοί έλειπαν. Συζητούσαν κάπου στο Καβούρι…
