Πέρα και έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά και οικονομικά μικροσυμφέροντα, που προφανώς συνέβαλαν στην πρόκληση του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, όπως και τον τεμπέλικο και αδιάφορο να προσφέρει δημόσιο τομέα, καλό είναι δεχθούμε και ορισμένα συστημικά αίτια.
Βασικότερο αυτών, το καθεστώς ανάθεσης, εκτέλεσης και ελέγχου των δημόσιων συμβάσεων από τις αναθέτουσες αρχές. Η γραφειοκρατία έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Είναι αυτή που δίνει τον ρυθμό των εξελίξεων ή της μη εξέλιξης των γεγονότων, της συνεχούς κωλυσιεργίας, των διαρκών αναβολών, των πολλών μπρος πίσω…
Το κάθε μπρος πίσω κρύβει και από έναν ή και περισσότερους ανευθυνοϋπεύθυνους χαρακτήρες κρατικών λειτουργών ή πιο… απλά την ανευθυνότητα, ή την έλλειψη διάθεσης και επαγγελματισμού για την εξασφάλιση της εμπρόθεσμης άρτιας υλοποίησης κάθε έργου που εκτελείται για λογαριασμό του Δημοσίου.
Σε ένα παράλληλο… σύμπαν, η Δικαιοσύνη «τρέχει» στους δικούς της χρόνους, για τους δικούς της λόγους, με τις δικές της προθεσμίες και, φυσικά, με τις δικές της ιδιαίτερες δυσκαμψίες.
Κάθε προσφυγή, δε, στη Δικαιοσύνη δεν αποσκοπεί πάντα στην επίλυση νομικών ή οικονομικών διαφορών μεταξύ του Δημοσίου και των προμηθευτών του, ούτε και μεταξύ προμηθευτών. Πολλές από τις προσφυγές υποκρύπτουν τακτικισμούς, επιχειρηματικούς ελιγμούς, σκοπιμότητες, τις περισσότερες φορές σε βάρος του Δημοσίου.
Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, στο απυρόβλητο αίτια που προκαλούν καταδικαστέα αιτιατά. Έχουμε 57+2 λόγους για να το πράξουμε, όσες και οι ψυχές που χάθηκαν ή που… αναζητούνται μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα.
