Της Μαρίας Βογιατζή*
Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής. Πόσες γυναίκες αναρωτιούνται καθημερινώς για το αν είναι καλές μητέρες. Γυναίκες σε μικρή ή σε μεγαλύτερη ηλικία. Άλλοτε ξεκούραστες ή και πιο κουρασμένες. Μερικές φορές χαρούμενες ή και λίγο θυμωμένες. Βυθίζονται σε έναν καταιγισμό σκέψεων. «Ήμουν καλή μαμά σήμερα;», «Μήπως έπαιξα λίγο με το παιδί;», «Λες να μην πείραζε να φάει άλλο ένα κομμάτι σοκολάτας;», «Μάλλον δεν έπρεπε να κάνω όλη μέρα δουλειές», «Ίσως τον πίεσα πολύ για να μαζέψει τα παιχνίδια του», «Ή μήπως δοκιμάζει να περάσει τη γραμμή της οριοθέτησης που προσπαθώ να βάλω;».
Και ώρες ατελείωτες λοιπόν και τύψεις μαζί και αναπάντητα αυτά τα ερωτήματα των μαμάδων. Η σύγχρονη μητέρα και γυναίκα διαφέρει σε πολλά από τη μητέρα όπως την γνωρίζαμε παλαιότερα π.χ. το 1950. Η ένταξη στο χώρο της εργασίας έγινε δυναμικά. Ίσως κάποτε μια μορφωμένη και εργαζόμενη γυναίκα- μητέρα να ήταν εξαίρεση, πλέον είναι κανόνας. Αυτό συνεπάγεται με περισσότερο άγχος, πολλές υποχρεώσεις, λιγότερο προσωπικό χρόνο αλλά ταυτόχρονα με μία μεγάλη ικανοποίηση που το γυναικείο φύλο πια, μπορεί να δείξει τις δυνάμεις και την αξία του.
Μια τυπική μέρα λοιπόν ξεκινά πολύ νωρίς το πρωί με προετοιμασία σχολείου και εργασίας και τελειώνει αργά το βράδυ με ξεκούραση, χαλάρωση για την ώρα του ύπνου ίσως αγκαλιά με ένα παραμύθι, που δεν είναι απίθανο να κοιμίσει πρώτα τη μαμά και μετά το παιδί. Και βέβαια η μέρα μέσα είχε ποικιλία συναισθημάτων και συμβάντων που έπρεπε να επιλυθούν είτε στην εργασία, είτε στο σχολείο, είτε με το πρόσωπο φύλαξης του παιδιού μέχρι το τέλος της εργασίας της μαμάς. Και ειδικά αν αυτά τα πρόσωπα είναι οι γλυκές γιαγιάδες και οι αξιαγάπητοι παππούδες, τα συμβάντα πληθαίνουν και αυξάνονται. Γιατί ως γνωστόν δουλειά κάθε γιαγιάς ή κάθε παππού είναι να δώσει όλα τα καλά στο εγγόνι, να μην το κακοκαρδίσει και ας έχεις εσύ δώσει μάχη για τα όρια και τις συνέπειες. Και το Σαββατοκύριακο στύβεις το μυαλό σου για να βρεις τρόπους να περάσεις ουσιαστικό χρόνο με το παιδί. Από μια απλή ταινία που θα δείτε αγκαλιά στον καναπέ, μέχρι τη συνάντηση με φίλους του, μια βόλτα στη φύση, στο πάρκο σε ένα μουσείο ή ένα γλυκό που θα συμφωνήσετε να κάνετε. Τα μικρά ζιζάνια όμως χρειάζονται όρια για να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι ενήλικες και για να νιώθουν ασφάλεια.
Οπότε γλυκιά μου μανούλα μην πνίγεσαι στις σκέψεις και στις τύψεις. Είμαι σίγουρη πως κάνεις το καλύτερο που μπορείς για το παιδί σου και ίσως και λίγο παραπάνω. Άσε στην άκρη το στρες. Το σπίτι σου δεν χρειάζεται πάντα να είναι τέλειο, το φαγητό μπορεί κάποιες φορές να είναι απ’ έξω και εσύ δεν γεννήθηκες για να πιέζεσαι από περιττά άγχη. Απόλαυσε το ταξίδι της μητρότητας, δώσε χρόνο στον εαυτό σου, στην προσωπική σου ζωή, στη δουλειά σου εφόσον είναι αυτό που σε ικανοποιεί και σε εξελίσσει και γιόρτασε το γυναικείο φύλο σου. Α!! Και μην ξεχάσουμε και εκείνους τους υπέροχους μπαμπάδες που είναι εκεί να ακούσουν όλες τις τρελές σου σκέψεις, όλα τα άγχη σου και έμπρακτα να σε βοηθήσουν για να σε ξεκουράσουν και να σε απενοχοποιήσουν.
*Η Μαρία Βογιατζή είναι μητέρα ενός 5άχρονου αγοριού, απόφοιτη του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής στο τμήμα Αγωγής και Φροντίδας στην πρώιμη παιδική ηλικία, HR Assistant Manager στον όμιλο Aegean
