Κοινωνικά στερεότυπα αιώνων, οικονομικά εμπόδια ακόμη και νόμοι θεοκρατικών καθεστώτων λειτουργούν ως «αλυσίδες» που προσπαθούν να κρατήσουν τις γυναίκες δεμένες πολλά σκαλοπάτια κάτω από τους άνδρες.
Κόντρα σε όλα τα παραπάνω, εκατομμύρια γυναίκες σκαρφαλώνουν την κλίμακα της κοινωνικής, της οικονομικής και της πολιτικής ζωής και διεκδικούν ισότητα. Αλλά και πάλι φτάνουν μέχρι ένα σημείο: μέχρι να χτυπήσουν στη «γυάλινη οροφή».
Το εμπόδιο αυτό, αν και αόρατο, είναι τόσο αισθητό. Όχι μόνο στο Αφγανιστάν ή το Ιράν, όπου οι γυναίκες δίνουν τη ζωή τους για θεμελιώδη δικαιώματα, ή στη Σαουδική Αραβία που θεωρείται νίκη ότι τους επετράπη να… οδηγούν.
Ακόμη και στον δικό μας, προηγμένο κόσμο της Δύσης, η γυάλινη οροφή αποδεικνύεται συχνά “ατσάλινη”.
Για πόσο ακόμη δεν θα σπάει; Αν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς, για τουλάχιστον 132 έτη, αν λάβουμε υπόψη αποκλειστικά το μισθολογικό χάσμα. Και εάν μιλήσουμε συνολικά για την εκπροσώπησή τους σε κάθε πτυχή της ζωής, ίσως και για 3 αιώνες, όπως προειδοποίησε ο γγ του ΟΗΕ.
Οι δουλειές του σπιτιού, η φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, οι υποχωρήσεις στην καριέρα, για πολλούς θεωρούνται ακόμη και σήμερα δικό μας «προνόμιο», «προνόμιο» των γυναικών.
«Οι γυναίκες φέρουν “οικογενειακές ευθύνες” και δεν διαθέτουν αντίστοιχο κύκλο για να ανέβουν στην ιεραρχία» εξηγεί ο Moody’s. Και αυτό, μας λέει, στοιχίζει. Όχι απλά στις ίδιες. Σε όλους. Πόσο; Περί τα 7 τρισ. δολάρια. Τόσο χάνει η παγκόσμια οικονομία όσο δεν σπάει το γυαλί.
