Ο τίτλος θα μπορούσε, αντί να χρησιμοποιήσει τον στίχο του Διονύση Σαββόπουλου, να «κλέψει» τον άλλο στίχο, του Παύλου Σιδηρόπουλου, του «πρίγκιπα» κατά πολλούς, που έγραφε «έχε το νου σου στο παιδί»!
Η αυθόρμητη ανταπόκριση των πολιτών, η ανιδιοτελής και αξιοπρεπής αντίδρασή τους απέναντι στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, αποτελεί όαση ελπίδας! Οι ουρές για να δώσουν αίμα, σε όλη την Ελλάδα, ασφαλώς και συγκίνησαν. Οι φωτογραφίες με τις τσάντες των παιδιών στα σχολεία ανά την Επικράτεια να «γράφουν» στο προαύλιο του σχολείου τους συνθήματα όπως «πάρε με όταν φτάσεις», ράγισαν καρδιές. Έδειξαν το «άλλο πρόσωπο» της χώρας, αυτό που θέλουμε να βλέπουμε κάθε μέρα.
Ο Έλληνας έχει κρίση. Όσο και αν έχουν προσπαθήσει να τον λοβοτομήσουν τα τελευταία χρόνια, παραγεμίζοντάς τον με τηλε-σκουπίδια και όχι μόνο, αποδεικνύει ότι διαθέτει ευαισθησίες. Έχει πάνω απ’ όλα, φιλότιμο.
Ειδικά για τη νεολαία, που τόσο πολύ έχουν απαξιώσει και αδικήσει οι σημερινοί κυβερνώντες, η απάντησή τους είναι ξεκάθαρη, όσο και ειλικρινής: Δεν γύρισαν την πλάτη στο πρόβλημα, δεν κρύφτηκαν οι νέοι μας πίσω από την ασφάλεια της οικογένειάς τους. Πόνεσαν για τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα. Έδειξαν ότι έχουν τον τρόπο να εκφράσουν αυτόν τον πόνο. Στάθηκαν δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων, με την ηχηρή σιωπή τους. Μια φωτογραφία τους, χιλιάδες αγκαλιές συμπόνοιας, σε εκείνους που τώρα πονάνε αβάσταχτα. Που θα πονάνε για μια ζωή…
Περιμένουμε, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, η Πολιτεία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η κοινή γνώμη περιμένει να ακούσει τη λέξη «συγγνώμη». Όσο αυτή δεν λέγεται από επίσημα χείλη (από την κορυφή της πυραμίδας), τόσο θα αντιδρά. Η οργή θεριεύει, οι πολίτες και ειδικά οι νέοι, έχουν αποφασίσει να αντιδράσουν δυναμικά.
Πριν δούμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, θυμίζουμε την αξία της συγνώμης. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι. Ισοδυναμεί με έμμεση παραδοχή του λάθους. Αλλά ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να πέσουν οι τόνοι. Να μην ξεχειλίσει το ποτάμι της οργής.
Η πρόωρη, όσο και επιβεβλημένη, αντίδραση του υπουργού Μεταφορών, κ. Καραμανλή, να παραιτηθεί, λειτούργησε κατευναστικά. Όσο και αν προέκυψε περισσότερο από ένστικτο και λιγότερο από επίγνωση, ο νεόκοπος πολιτικός επέδειξε αντανακλαστικά που λείπουν από άλλους, πολύ πιο έμπειρους από αυτόν.
Περιμένουμε για να δούμε αν θα υπάρξουν μιμητές αυτής της πράξης. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, φυσικά. Αντιλαμβανόμαστε ότι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον ίδιο, είναι ιδιαίτερα βολική για όλους τους υπόλοιπους.
Ασφαλώς και ο πολιτικός προϊστάμενος του κ. Καραμανλή, ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, οφείλει εξηγήσεις. Είναι ο ίδιος που μόλις προ ημερών, στις 24 Φεβρουαρίου, μιλώντας σε κομματική συγκέντρωση στην Λάρισα δήλωνε ότι «η επόμενη δεκαετία θα είναι η δεκαετία των σιδηροδρόμων, που δυστυχώς έμειναν πίσω εδώ και πολλές δεκαετίες». Μία ημέρα μετά, από εργοτάξιο του αυτοκινητόδρομου Ε65, πρόσθετε ότι «η επόμενη δεκαετία θα είναι η δεκαετία των μεγάλων σιδηροδρομικών έργων. Εκεί η χώρα είχε μείνει πίσω. Είχαμε πάρα πολύ μεγάλες αστοχίες στον τρόπο με τον οποίο τα έργα αυτά σχεδιάστηκαν και δημοπρατήθηκαν».
Αφοπλιστικά ειλικρινής, είναι αλήθεια, μόνο που από αυτές τις «αστοχίες» έμειναν «τυφλά» κάποια τμήματα της σιδηροδρομικής γραμμής εκεί κοντά στα Τέμπη. Με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα και με θύματα, αθώα παιδιά…
Εμείς απλώς να θυμίσουμε την κατάληξη του πασίγνωστου τραγουδιού με τίτλο «Κάποτε θα ‘ρθουν», του Παύλου Σιδηρόπουλου: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»!
