«Παράνοια είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα». Αποδίδεται στον Αϊνστάιν, αλλά με την ίδια ευκολία χρεώνεται και στον Φραγκλίνο ή τον Τουέιν, παίζει και μια παλιά κινέζικη παροιμία, ενώ υπάρχει και μία ωραιότατη εκδοχή για τον (αφ) ορισμό της παράνοιας, που ανατρέχει σε ένα εγχειρίδιο των Ανώνυμων Ναρκομανών της Αμερικής, των αρχών της δεκαετίας του 1980.
Tι άλλαξε από την πρωτομαρτιά; Ένας υπουργός, που παραιτήθηκε, αλλά θα είναι ξανά υποψήφιος στις ανοιξιάτικες κάλπες. Τα τρένα θα λειτουργούν κανονικά, πες μου πού πάμε, πες μου πού πας, όμως η μοίρα μας πάντα νικά;
Δεν βαρέθηκες τα θεατρικά, ριγμένα ανάκατα μαζί μ’ εμάς; Ξέχασα ότι το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα και το εθνικό πένθος στην Ελλάδα. Μετά από αλλεπάλληλες ήττες, το πένθος είναι, άλλωστε, κι από τα λιγοστά εθνικά.
Διαχρονικά. Τις πρώτες ώρες της τραγωδίας στο Μάτι ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε παραδεχτεί ότι «τ ο ελληνικό κράτος αδυνατεί διαχρονικά να προστατεύσει αποτελεσματικά τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών του».
Μόνο που το κράτος δεν είναι ιδέα. Πέρα από ιστορία και πολιτικά γνωρίσματα, έχει μορφή.
Ελληνικό κράτος είναι οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι γραμματείς, οι επικεφαλής οργανισμών, φορέων και θεσμών, η «μηχανή» εν γένει. Συστατικό του, όμως, είμαστε κι εμείς. Όσοι δεν μπόρεσαν, δεν ήθελαν ή δεν πρόλαβαν να πάρουν το τρένο της μεγάλης φυγής. Δεν φύτρωσαν μόνοι τους οι ηγεμόνες κάθε κοπής.
Ακούω ήδη τον αντίλογο. Θα μου πεις ότι είναι δουλειά μου να ελέγχω αν υπάρχουν δίοδοι διαφυγής, φωτοσημάνσεις και συστήματα τηλεδιοίκησης, να ψάχνω στην ιστοσελίδα της ΕΡΓΟΣΕ τις συμβάσεις έργου με τις ανατάξεις (τι εμμονή με τους ιατρικούς όρους) και να αναζητώ insiders, εργαζόμενους, ανώνυμους κι επώνυμους, για να εντοπίσω ελλείψεις, αδράνεια και αδιαφορία;
Ας μη λέμε τ’ αυτονόητα. Αυτά είναι δουλειά άλλης εξουσίας προφανώς και της «τέταρτης». Έβλεπαν τα τρένα να περνούν και τώρα θρηνωδούν. Τι θα πει ευθύνες θα αποδοθούν; Εξουσίες ορφανές από ευθύνες δεν υπάρχουν. Πολιτικοί και πολίτες, θα το θυμόμαστε αυτό και αύριο;
