Ο Παύλος Πολάκης (και ο «πολακισμός») δεν αρέσει στους κεντρώους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, δεν αρέσει στο ΠΑΣΟΚ, στο οποίο βασίζει ο Αλέξης Τσίπρας τον στρατηγικό στόχο της προοδευτικής διακυβέρνησης και δεν μπορεί να παραγάγει πολιτικό αποτέλεσμα στο εγχείρημα της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αρέσει σε ένα σκληρό κομματικό ακροατήριο που ζυμώθηκε στον πολιτικό ακτιβισμό και αρέσει επίσης στη Νέα Δημοκρατία, γιατί ο ακραίος λόγος του και οι προσωπικές του σταυροφορίες συσπειρώνουν το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και φρενάρουν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία.
Τούτον δοθέντων, η απόφαση ρήξης που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να εξελιχθεί και game changer – όχι απαραιτήτως για τις εκλογές της άνοιξης αλλά για το πολιτικό τοπίο και τις συμμαχίες (κοινωνικές και πολιτικές) της επόμενης μέρας.
‘Η άλλως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει διαβεί προ πολλού τον Ρουβίκωνα του αντισυστημισμού και με την αποπομπή Πολάκη κλείνει και τους τελευταίους λογαριασμούς με το παρελθόν: Στέλνει σήμα οριστικής στροφής από τον ριζοσπαστισμό στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία και στον κυβερνητικό ρεαλισμό, αποκηρύσσει τον ρεβανσισμό και, όπου απαιτείται, επιχειρεί ακόμη και τη θεσμική συνθηκολόγηση με τους παλιούς «εχθρούς».
Επιπλέον -και ενδεχομένως το πιο ενδιαφέρον- στέλνει σήμα και στην αγορά. Οι πληροφορίες λένε πως ο βασικός ίσως λόγος που οδήγησε στη ρήξη -πέραν της λίστας «προγραφών»- ήταν πως ο Παύλος Πολάκης αμφισβήτησε -και επιχείρησε να ανατρέψει- καίριες προγραμματικές θέσεις της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απορρίψει καθαρά οποιοδήποτε ενδεχόμενο κρατικοποίησης τραπεζών, δεν είναι στην ατζέντα του η κατάργηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και δεν σχεδιάζει καμία παρέμβαση στην ανεξάρτητη ΑΑΔΕ. Και, όπως έδειξε και το ραντεβού του με τον Γιάννη Στουρνάρα, η ανάκτηση σχέσης εμπιστοσύνης με τους θεσμικούς παίκτες της αγοράς αποτελεί προτεραιότητά του – την οποία, προφανώς, δεν θα διευκόλυνε ιδιαιτέρως η… απόλυση Πιτσιλή καθ’ υπόδειξη του Παύλου Πολάκη.
