Ο πόλεμος κάνει πάντοτε αναγκαία την ειρήνη. Αλλά, στην πρώτη επέτειο από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η ειρήνη είναι μια τόσο μακρινή απουσία. «Οι ενδεχόμενες επιπτώσεις της κλιμάκωσης της σύγκρουσης αποτελούν έναν ξεκάθαρο κίνδυνο ο οποίος είναι ήδη εδώ», προειδοποιεί ο γ.γ. του ΟΗΕ, αναφερόμενος στις «έμμεσες απειλές» για χρήση πυρηνικών όπλων και τις «ανεύθυνες» στρατιωτικές δραστηριότητες γύρω από πυρηνικούς σταθμούς.
Ο πόλεμος κάνει αναγκαία την ειρήνη, αλλά όποιος μιλά και για ειρήνη δεν αρέσει ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στη Ρωσία. Ποιον θεωρούν ως τον αδύναμο κρίκο της δυτικής συμμαχίας; Δεν ήταν μουδιασμένη έως και επιθετική η αντίδραση στην ομιλία Μακρόν στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια;
Το σύνθημα τους ήταν «εμπρός για τη νίκη». Κανείς τους, όμως, δεν λέει πώς θα ηττηθεί η Ρωσία, όταν είναι η πρώτη δύναμη του πλανήτη σε πυρηνικά. Με τη συνεχιζόμενη εισροή νέων όπλων από τη Δύση;
«Ακόμη κι αν οι Ουκρανοί κερδίσουν μερικές μάχες, τίποτα δεν εγγυάται ότι θα ακολουθήσουν ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Αντιμέτωπος με τον εξευτελισμό, ο Πούτιν μάλλον θα επιδιώξει την κλιμάκωση, παρά θα αποδεχθεί την ήττα του», γράφει ο Γκίντεον Ράχμαν στους FT.
Από τη στιγμή που δεν κερδίζει κανείς αυτά που θέλει -όχι μόνο οι δύο άμεσα εμπλεκόμενοιη φονική σύγκρουση θα συνεχιστεί και όλοι περιμένουν να δουν ποιος πρώτος θα εξουθενωθεί. Οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί θα φουσκώνουν κι άλλο στο μεταξύ και στο τέλος η Κίνα θα είναι η μόνη κερδισμένη στη σκοτεινή εποχή. Εκτός από την αμυντική βιομηχανία.
Ο πόλεμος κάνει πάντοτε αναγκαία την ειρήνη. Αλλά, η ειρήνη συνεχίζει να είναι, όπως πάντοτε ήταν, μια ανακωχή μεταξύ δυο πολέμων. Οι Ευρωπαίοι, ενώ το έζησαν, το ξέχασαν και στον 21ο αιώνα σε μία σύγκρουση του 20ού αιώνα επέστρεψαν.
