Οι συνταξιούχοι αποτελούν μια ιδιαίτερα «ευαίσθητη» ομάδα πολιτών. Έχουν το προνόμιο της εμπειρίας. Κοινώς «έχουν δει τα μάτια τους» πάρα πολλά. Την ίδια στιγμή όμως, έχουν και το μειονέκτημα των μειωμένων αντοχών – δυνάμεων. Κοινώς «το κάρο δεν τραβάει». Γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία με τον ανάλογο σεβασμό. Αλλά και με σοβαρότητα. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως απλά «ψηφαλάκια». Ας έρχονται εκλογές, κρίμα είναι…
Στο υπουργείο Εργασίας και ευρύτερα στην Κυβέρνηση, δεν φαίνεται να ενστερνίζονται αυτές τις παραδοχές. Δεν εξηγείται αλλιώς, το γεγονός ότι επιδιώκουν να προβάλλουν ως «επιτυχία», μια καταφανέστατη αποτυχία, με θύματα τους ίδιους τους συνταξιούχους. Αποτελεί έλλειψη σεβασμού προς τους ίδιους και ολοφάνερη επιδίωξη αντιστροφής της πραγματικότητας. Εξηγούμαστε:
Με τις αυξήσεις 7,75% στις κύριες συντάξεις που δόθηκαν από 1.1.23, συντελέστηκε το πρώτο και βασικό «έγκλημα» σε βάρος των συνταξιούχων: Οι αυξήσεις δόθηκαν με την χρήση της προσωπικής διαφοράς. Ήταν η πρώτη φορά, από το 2017 που θεσπίστηκε αυτή η κατάπτυστη διάταξη, που μια κυβέρνηση επέλεξε να κάνει πρακτική εφαρμογή της. Έως τώρα η προσωπική διαφορά παρέμενε λογιστική απεικόνιση στα ειδοποιητήρια των συνταξιούχων και δεν είχε εφαρμοστεί στην πράξη. Τώρα, φάνηκαν τα αποτελέσματά της: 910.000 συνταξιούχοι έχασαν το σύνολο των αυξήσεων και περίπου άλλοι 320.000 πήραν αυξήσεις αισθητά κουτσουρεμένες.
Οι αντιδράσεις από τους ίδιους τους συνταξιούχους ήταν άμεσες: Υπήρξε οργή, θυμός που εκφράστηκε τόσο με επίσημες ανακοινώσεις (ΕΝΔΙΣΥ), όσο και με τοποθετήσεις ιδιαίτερα αρνητικές στα social media και όχι μόνο. Δεν είναι μικρή υπόθεση, σε περιόδους σκληρών και μόνιμων ανατιμήσεων βασικών αγαθών, να περιμένει κάποιος να λάβει ως αύξηση ένα ποσό πέριξ των 100 ευρώ το μήνα και να μην παίρνει τίποτα, ή στην καλύτερη περίπτωση να λαμβάνει ψίχουλα ελάχιστων ευρώ!
Χρειάστηκε να περάσει περίπου ένα δίμηνο (οι συντάξεις Ιανουαρίου καταβλήθηκαν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα), για να αντιδράσει η Κυβέρνηση. Είχαν προηγηθεί φυσικά, διαρροές ότι επίκειται επίδομα «προσωπικής διαφοράς». Στις ανακοινώσεις που έγιναν μεσούσης της περασμένης εβδομάδας, γνωστοποιήθηκε ότι αυτό θα είναι 200 – 300 ευρώ και θα δοθεί λίγο πριν από το Πάσχα.
Ασφαλώς και το εν λόγω επίδομα αποτελεί μια οικονομική στήριξη για τους συνταξιούχους. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημά τους. Για παράδειγμα ένας συνταξιούχος των 1.000 ευρώ, χάνει 930 ευρώ τον χρόνο από την μη χορήγηση της αύξησης, λόγω ύπαρξης προσωπικής διαφοράς. Γιατί τα 300 ευρώ του βοηθήματος να αποτελούν λύση; Μάλλον θεωρούνται «αντίδωρο» που απλώς κουκουλώνει το πρόβλημα, σίγουρα όμως δεν διορθώνουν την ήδη διαμορφωμένη αρνητική κατάσταση.
Μια κατάσταση που δεν μπορεί να κρυφτεί στο «χαλάκι της εξώπορτας», δεν μπορεί να εξωραϊστεί με επιδόματα «προεκλογικού χαρακτήρα».
Θα περίμενε κανείς από μια Κυβέρνηση που θέλει να αλλάξει την αρνητική εικόνα που δημιούργησε το «φιάσκο» της αύξησης στις συντάξεις, περισσότερο θάρρος στις επιλογές. Η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, θα μπορούσε να θεωρηθεί τέτοιο μέτρο. Θα άλλαζε εντελώς το κλίμα στις τάξεις των συνταξιούχων. Θα αποτελούσε εφαρμογή, έστω και την ύστατη ώρα, προεκλογικής δέσμευσης του… μακρινού 2019! Άλλωστε, η πολιτική των επιδομάτων ήταν εκείνη που η σημερινή κυβέρνηση, καυτηρίαζε (δικαίως), όταν βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Πώς αλλάζουν όμως οι καιροί…
