Δέκα ημέρες και οκτώ ώρες κάτω από τα χαλάσματα. Δέκα ημέρες και οκτώ ώρες η 17χρονη Αλέινα Ελμέζ το επίθετό της, μαθαίνω, σημαίνει «αυτή που δεν πεθαίνει» γαντζώθηκε στη ζωή και σώθηκε. Πόσο και πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος παγιδευμένος.
Ακραίες καταστάσεις, ακραίες αντοχές. Άγριος φονιάς ο χρόνος και ο καιρός. Ψυχοβγάλτες οι δαίμονες του φόβου και της έντασης. Οι ειδικοί θα μιλήσουν με στατιστική. Θα πουν για το νερό, τα επίπεδα του CO2, τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, τον Έβανς Μονσινιάκ, που βγήκε στο φως έπειτα από τέσσερις εβδομάδες στα χαλάσματα του σεισμού της Αϊτής. Θα ανασύρουν από το παρελθόν κι άλλες αναδύσεις, θα κάνουν συγκρίσεις.
Οι επιστήμονες θα μιλήσουν με λογική για τα αμέτρητα «πώς», όσα και τα «γιατί», εκεί στα βάθη, όπου συγκατοικείς με «το Θεό και το διάβολο», πλάτεμα και ανάθεμα, λεπτά, ώρες, μέρες που γίνονται δεσμός και σε τραβούν νεογέννητο πια από τα συντρίμματα. Ψέματα;
Σκέψεις για την προσωπική και συλλογική αναμέτρηση με την άβυσσο. Το σκότος είναι μαρτύριο, μα μήπως το φως δεν είναι μυστήριο, κάποτε και βασανιστήριο;
Τα ‘γραψε ο Πλάτωνας στην εμβληματική αλληγορία. Στο έβδομο βιβλίο της «Πολιτείας». Εν συντομία: Άνθρωποι αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά, πίσω τους μια φωτιά. Βλέπουν και πιστεύουν. Βλέπουν σκιές στα τοιχώματα και πιστεύουν ότι είναι η πραγματικότητα. Αν ένας από τους δεσμώτες της σπηλιάς βγει και εκτεθεί στο φως, αυτό θα τον τυφλώσει. Προσωρινά. Στη συνέχεια, όμως, θα κοιτάξει γύρω του, θα αντικρίσει τον κόσμο και τον φωτοδότη. Αν γυρίσει στο σκοτεινό περιβάλλον και προσπαθήσει την αλήθεια στους συντρόφους να εξιστορήσει, όχι μόνο χλεύη θα εισπράξει, αλλά ίσως με τον θάνατο θα τα σιάξει.
Ζόρικη η σωτηρία. Δύσκολη του καθενός η πορεία προς το φως. Δεν είναι φυσική ακολουθία. Φοβάμαι ότι δεν είναι καν επιθυμία.
