Με ενδιαφέρον ακούσαμε τη δήλωση του Τούρκου ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ότι η Τουρκία (μετά τον σεισμό) άνοιξε νέα σελίδα στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Ωστόσο, ο ίδιος δείχνει να ξεχνά εύκολα ότι η Άγκυρα επί χρόνια γκρέμιζε ό,τι τη συνέδεε με την Αθήνα.
Προφανώς και πρόκειται για μια κραυγαλέα πολιτική… μετάλλαξη της Τουρκίας. Φυσικά, καλοδεχούμενη από την Ελλάδα, που καλείται να πειστεί ότι ο Τούρκος πρόεδρος όντος διαγράφει εν μια νυκτί όσα πρέσβευε και υποστήριζε συστηματικά και προκλητικά στο όνομα του αναθεωρητισμού;
Και αν υποθέσουμε ότι διαγράφουμε -με έναν μαγικό τρόπο- τα όσα προηγήθηκαν της δήλωσης αυτής, ποια θα μπορούσε να είναι η διάρκειά της; Ποιος θα υπηρετήσει τα νέα… πιστεύω της Τουρκίας; Η σημερινή κυβέρνησή της, ο ορίζοντας της οποίας δεν μπορεί παρά να είναι ολιγόμηνος ή η επόμενη την οποία δεν γνωρίζουμε;
Ο πρόεδρος Ερντογάν, όντας εκτεθειμένος με την πολιτική του έναντι του συνόλου της Δύσης, δεν θα μπορούσε να τα βάλει και με τα στοιχεία της… φύσης. Προφανώς υποχρεώθηκε, σύρθηκε από την αρνητική συγκυρία του καταστροφικού σεισμού, να αλλάξει στάση – γραμμή έναντι της Ελλάδας. Όμως έχασε το μέτρο, πιεζόμενος από την αγωνία του να περισώσει ό,τι μπορέσει από τα… συντρίμμια της κυβέρνησής του.
Στο διάστημα που ακολουθεί θα φανεί αν θα υπάρξουν κι άλλα πισωγυρίσματα του Ερντογάν έναντι της Δύσης. Θα φανεί αν η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει την «πύλη» για την επιστροφή του στη Δύση.
Σε δεύτερο χρόνο θα φανεί αν όντως η Τουρκία θελήσει να αναδομήσει γενικότερα τις σχέσεις της με τον δυτικό κόσμο. Θα χρειαστεί, βέβαια, η… υπογραφή της επόμενης κυβέρνησης. Στο μεταξύ, στην Ελλάδα, μένουμε στο σήμερα, στα όσα συμβαίνουν τώρα και κρατάμε μικρό καλάθι… Η εμπειρία δεκαετιών μας υποχρεώνει να σκεφθούμε ανάλογα.
