Η σύνοδος κορυφής των 27 στις Βρυξέλλες κατέληξε σε ένα συνηθισμένο μπλα-μπλα-μπλα για τους τρεις καυτούς φακέλους για τους οποίους έπρεπε να ληφθούν κοινές αποφάσεις: μετανάστευση, ανταγωνιστικότητα, πόλεμος στην Ουκρανία.
Δεν ήταν τυχαίο που η σύνοδος διήρκεσε λιγότερο από το αναμενόμενο: Δεν υπήρχε τίποτα συγκεκριμένο για διαπραγμάτευση. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω δεν βγήκε από το καπέλο για οποιοδήποτε από τα τρία πιο επείγοντα ζητήματα. Η χαλάρωση των κανόνων κρατικών ενισχύσεων δεν συνοδεύτηκε με αποφάσεις για πρόσθετη κοινή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση που θα ενίσχυε τις υπόλοιπες χώρες.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες -στην απάντησή τους στο φιλόδοξο σχέδιο Μπάιντεν για την ενίσχυση με 400 δις. δολάρια των επιχειρήσεων που θα κάνουν «πράσινες» επενδύσεις στην Αμερική(φεύγοντας και από την Ευρώπη) περιορίστηκαν στην κινητοποίηση μόνο υφισταμένων χρηματοδοτικών μέσων. Κάτι που θα ευνοήσει ιδιαίτερα τις βιομηχανίες Γερμανίας και Γαλλίας, χώρες που διαθέτουν δημοσιονομικά περιθώρια. Με απλά λόγια : Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό για τις πιο αδύναμες χώρες του Νότου, αλλά και την ενιαία αγορά και την περιφερειακή ανάπτυξη της Ε.Ε. Ουδείς όμως εκ των ηγετών του Νότου τόλμησε να σηκώσει κεφάλι, να διαμαρτυρηθεί . Όλα αφέθηκαν για την επόμενη σύνοδο και μετά για την επόμενη.Ζήσε Μάη μου
Και όμως, υπάρχει ένα επιδεινωμένο πολιτικό κλίμα, το οποίο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η ακροδεξιά πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι. Η μεταφασίστρια Μελόνι θέλει να εμφανιστεί ως η ηγέτιδα που τα βάζει με τους ισχυρούς του Βορρά, όπως προσπάθησε να δείξει με τη διαμάχη με τον Μακρόν, με αφορμή την κατ’ιδίαν συνάντηση του Γάλλου προέδρου με τον Ουκρανό ομόλογό του Ζελένσκι και τον καγκελάριο Σολτς. Ο απόηχος του «ανάρμοστου» -κατά την Μελόνι-δείπνου το βράδυ της Τετάρτης στα Ηλύσια μεταξύ Μακρόν, Σολτς και Ζελένσκι,συνέβαλε αναμφίβολα στη δηλητηρίαση του κλίματος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η Μελόνι δεν έχει κρύψει την αντι-ευρωπαϊκή της πολιτική. Και τώρα ψαρεύοντας σε θολά, επιδιώκει να εκφράσει όλους εκείνους που βλέπουν την ΕΕ να κυριαρχείται από τα εθνικά εγωιστικά συμφέροντα των πλούσιων χωρών του Βορρά. Με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις…
Έλλειψη ηγεσίας
Το γαλλογερμανικό ζεύγος, ήδη σε κρίση, ανασυγκροτήθηκε σχεδόν ξαφνικά τις τελευταίες ημέρες. Πριν από τη συνάντηση στο Παρίσι με τον Ζελένσκι, το Βερολίνο και το Παρίσι έστειλαν τους υπουργούς Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ και Μπρουνό Λεμέρ στην Ουάσιγκτον για να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση στο θέμα αμερικανικής κρατικής βοήθειας στις εταιρείες που παράγουν «πράσινα», σε αμερικανικό έδαφος και θα ευνοήσουν τις επενδύσεις στην Αμερική. Στις διαμαρτυρίες του Γάλλο-γερμανικού ζευγαριού, που θεωρητικά εκπροσωπούσε το συμφέρον ολόκληρης της Ευρώπης, ο Λευκός Οίκος επανέλαβε την άρνησή του να υποχωρήσει. Πρώτα η Αμερική , ήταν ουσιαστικά και εν ολίγοις η απάντηση.
Ο νόμος Μπάιντεν (IRA) δεν προκύπτει άλλωστε από λόγους προστατευτισμού, αλλά αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής στρατηγικής των Δημοκρατικών ενόψει των εκλογών του 2024. Η αναγέννηση της βιομηχανικής ηγεσίας των ΗΠΑ είναι το όπλο που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει ο Τζο Μπάιντεν για να ανακτήσει η εμπιστοσύνη της λευκής εργατικής τάξης, μήπως και κερδίσει στις εκλογές. Ο ίδιος, ο 82 χρονος τότε Μπάιντεν ή κάποιος διάδοχός του. Είναι σαφές λοιπόν ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο και υπερισχύει της σχέσης μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Ευρώπης. Έτσι κι αλλιώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούνται δεδομένοι και δεν πρόκειται να τα σπάσουν. Όπως για παράδειγμα δεν δίστασε να κάνει ακριβώς πριν από 20 χρόνια ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν με την παθιασμένη ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη, που ανακοίνωσε την άρνηση του Παρισιού να συμμετάσχει στον πόλεμο εναντίον στο Ιράκ. Τότε όμως η Ευρώπη είχε ηγέτες …
