Ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία μετέτρεψε τις πολλές και διαφορετικές ρωγμώσεις στην άσκηση πολιτικής του κυβερνώντος συνασπισμού σε μια άνευ προηγουμένου ρωγμή. Μια βαθιά ρωγμή στις σχέσεις του Τούρκου πρόεδρου με τον λαό, που ένα μέρος αυτού θρηνεί -σήμερα- τους νεκρούς του και το υπόλοιπο παρακολουθεί «παγωμένο» τις εξελίξεις.
Στο κενό της ρωγμής χάθηκε η δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας, από ένα καθεστώς που παρότι εξελέγη από τον λαό, με την πάροδο του χρόνου απέκτησε χαρακτηριστικά απολυταρχισμού.
Ήδη χάθηκε η ελευθερία του Τύπου και γενικότερα η ελεύθερη διακίνηση και έκφραση ιδεών. Μόνο ο αριθμός των αντιφρονούντων δημοσιογράφων που παραμένουν έγκλειστοι σε τουρκικές φυλακές αρκεί προς τεκμηρίωση του σχετικού ισχυρισμού.
Στο κενό βρέθηκε και η οικονομία της χώρας, με απαξίωση του μέσου εισοδήματος, υπερπληθωρισμό, υποτίμηση της λίρας έναντι του δολαρίου, αρνητικό επενδυτικό κλίμα και -μετά και τον σεισμό- κλείσιμο του χρηματιστηρίου της Κωνσταντινούπολης.
Στη νοητή αυτή ρωγμή χάθηκαν επίσης οι σχέσεις της Τουρκίας με τον δυτικό κόσμο, συνεπεία των πολιτικών που ασκούνται για ζητήματα σχετικά με το Αιγαίο, τους υδρογονάνθρακες, την Κύπρο, τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, το τουρκολιβυκό σύμφωνο, το βέτο για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, τη Συρία κ.ά.
Στο κενό έπεσε και το σχέδιο ανοικοδόμησης της χώρας με σύγχρονες κατοικίες και μεγάλα κατασκευαστικά έργα, μετά την κατάρρευση όλων των δομών στη νοτιοανατολική Τουρκία.
Θα μπορέσει ο Τούρκος πρόεδρος να κλείσει τη ρωγμή αυτή; Σχεδόν απίθανο, γιατί τέτοιου είδους ρωγμές δεν κλείνουν με τη χώρα σε απομόνωση και τον λαό αποξενωμένο…
