Ένα σπίτι ρημαδιό, μια πόλη ρημαδιό, ένας κόσμος ρημαδιό κι εκείνος, πάνω σε συντρίμμια, κρατά το χέρι της νεκρής κόρης του. Περιμένει τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης να ανασύρουν τη σορό της Ιρμάκ. Έχει ακόμη τον ύπνο στα μάτια της, από τη νύχτα που χτύπησε το αδιανόητο.
Σφηνώθηκε η εικόνα στο μυαλό. Τοίχοι, πατώματα, σκυρόδεμα, στρώματα, απομεινάρια, ένα ροζ σεντόνι, κάτι μοβ και ο πατέρας με το πορτοκαλί μπουφάν στην πόλη Καχρανμάρας. Σαν αιωρούμενος, με τα σίδερα να χάσκουν από κάτω. Τούτη η φωτογραφία ξεπαστρεύει την όραση. Φρικτά παθών, μα παγωμένος. Αποξενωμένος από τον εαυτό του και τον κόσμο. Περιμένει να εκπληρώσει ένα χρέος. Μετά, μπορεί να αποψυχθεί η ψυχή.
Το αδιανόητο σε παγώνει. Ώστε, αυτό είναι μετακίνηση των πλακών εντός σου. Ένα λεπτό και μετά σιγή. Αυτό είναι σεισμός. Όχι η απόλυτη εξουσία της φύσης, όχι ο Εγκέλαδος ή ο ενοσίχθων (ο σείων τη γη), ενοσίγαιος, γαίας κινητήρ, σεισίχθων Ποσειδών, ούτε το ρήγμα του Παζαρτζίκ, που έδωσε τον πρώτο σεισμό των 7,8 Ρίχτερ και συσσώρευε ενέργεια επί χρόνους πολλούς, ούτε οι πολιτικοί μετασεισμοί και οι χαλασμένοι υπολογισμοί.
Όχι. Σεισμός είναι μαρμάρωμα. Ο πατέρας που μένει ασάλευτος, σαν να μην ακούει, σαν να μη βλέπει. Λες και τον έχουν βαλσαμώσει. Με το κενό κολλημένο στα μάτια. Δεν το χωράει ο νους του. Ένα παιδί ήδη άκαμπτο, που δεν πρόλαβε να καταλάβει, που πιθανόν δεν ήξερε τι σημαίνει «ανάπτυξη», δεν καταλάβαινε τον νόμο περί αμνηστίας για την οριοθέτηση του 2018 (αναδρομική αδειοδότηση παράνομων οικημάτων), ούτε είχε ακούσει για «αντισεισμικό φόρο» και κτίσματα που ανεγέρθηκαν με τα πιο ακατάλληλα και αδύναμα δομικά υλικά σε μαλακό υπέδαφος.
Ο πατέρας ξέρει τι ζει. Στον κόσμο που φυλακίστηκε.
Η Ιρμάκ θάφτηκε σε σκόνη και θρύψαλα, χωρίς να ξέρει γιατί. Αυτό είναι σεισμός;
