Το «pole position» στην κούρσα για την κάλπη έχει κριθεί. Όπως στην F-1 έτσι και στην πολιτική, το πλεονέκτημα εκκίνησης δεν έχει ο πρώτος στη βαθμολογία ή πρωταθλητής της προηγούμενης season αλλά εκείνος που έκανε τα καλύτερα δοκιμαστικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κερδίσει και το grand prix. Απλώς έχει το πλεονέκτημα εκκίνησης.
Ξεκαθαρισμένα πράγματα: το διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης δεν είναι η αυτοδυναμία. Τα τηλεσκόπια των σοβαρών δημοσκοπήσεων δεν την «πιάνουν» στο πολιτικό ηλιακό σύστημα ούτε στην πρώτη κάλπη-αδιανόητο ούτως ή άλλως-ούτε στη δεύτερη. Το διακύβευμα είναι η θέση από την οποία θα μπορεί ο ουσιαστικός νικητής των προσεχών εκλογών, αν όχι να ελέγξει, τουλάχιστον να βρίσκεται σε θέση ισχύος στις μετεκλογικές πολιτικές εξελίξεις.
Ο αγώνας είναι δύσκολος και ο δρόμος γεμάτος με φυσικά εμπόδια: αξιολόγηση της αξιοπιστίας των πρωταγωνιστών από τους πολίτες, αξιολόγηση των μέτρων που κατατίθενται με τη μορφή υπόσχεσης προς ανακούφιση της δοκιμαζόμενης από την ακρίβεια κοινωνία, αλλά και αξιολόγηση των δυνατοτήτων των υπό κρίση ηγετών με βάση το παρελθόν τους. Πρόκειται για το στοίχημα της ανάκτησης ψήφων όχι τόσο από τον αποκαλούμενο κεντρώο χώρο αλλά τη δεξαμενή της… αποχής, το οποίο έχει πιο έντονα χαρακτηριστικά τώρα από ποτέ. Ποιος, με δυο λόγια, από τους δυο μονομάχους θα πείσει εκείνους που είτε στις προηγούμενες εκλογές έκατσαν είτε στις προσεχείς εκλογές σκέφτονται να κάτσουν σπίτι τους. Δεν είναι μόνο οι κεντρώοι. Η δεξαμενή είναι γεμάτη και από αριστερούς και από δεξιούς ψηφοφόρους.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε το 2019 από εκείνους τους οποίους απογοήτευσε υπογράφοντας και υλοποιώντας το-με βαριές συνέπειες για το μέσο νοικοκυριό-τρίτο μνημόνιο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απειλείται από την αποτυχία του μέτρου των επιδομάτων και του «καλαθιού του νοικοκυριού». Το νοικοκυριό είναι πάντα το κριτήριο. Ένα άλλο κριτήριο είναι ο ιστορικός χώρος στον οποίο απευθύνεται το κάθε από τα δυο κυρίαρχα κόμματα: ο πρόεδρος της ΝΔ αγωνιά να συγκρατήσει το μεγαλύτερο μέρος από τον ιδρυτικό πυρήνα του κόμματος, τον «καραμανλισμό», ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να επανακτήσει τον αριστερό δυσαρεστημένο ψηφοφόρο χωρίς να χάσει το κεντρώο τμήμα του ΠΑΣΟΚ.
Η διαμάχη γύρω από το σοβαρότατο θέμα των υποκλοπών ήταν η προθέρμανση. Ουσιαστικό θέμα δημοκρατίας χωρίς αμφιβολία, αλλά έτσι όπως προέκυψε ήταν κάτι σαν τα δοκιμαστικά, αν θέλετε, για την «pole position». Ευαισθητοποιεί τους παλαιότερους-όσους βγήκαν από τα σπλάχνα της μεταπολίτευσης-αλλά πέφτει λίγο αδιάφορο στους υποστηρικτές της άποψης «όλοι ίδιοι είναι», που η πλειοψηφία τους βρίσκεται στους νέους ψηφοφόρους. Ούτως εχόντων των πραγμάτων ο επί της ουσίας αγώνας θα διεξαχθεί για την οικονομία, την οποία ο πολίτης αισθάνεται να πέφτει βαριά στο πορτοφόλι του.
Η οικονομία με πρώτιστο την πρωτοφανή ακρίβεια είναι το βασικό θέμα, όπως αναδείχθηκε και από την τελευταία δημοσκόπηση της MRB για τον τηλεοπτικό σταθμό Open. Ιδού τα στοιχεία της: το 86,2% των αναποφάσιστων θα ψηφίσει με κριτήριο την ακρίβεια, το 82,8% με κριτήριο τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και τη διαφθορά και, αφού παρεμβληθούν η εγκληματικότητα και τα ελληνοτουρκικά, πέμπτο κριτήριο με 51,3% (βεβαίως καθόλου ευκαταφρόνητο και αυτό το ποσοστό) αναδεικνύεται το θέμα των υποκλοπών.
Σημαντική παράμετρος και όχι λεπτομέρεια αποτελεί το στοιχείο, ότι οι αναποφάσιστοι υπολογίζονται στο 16% των ερωτηθέντων, οπότε σε πραγματικά μεγέθη ενδεχομένως να υπερδιπλασιάζονται, αν ληφθεί υπόψη το άκρως μελαγχολικό ποσοστό αποχής των προηγούμενων εκλογών που έφτασε στο 42,22%. Είναι αυτοί που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, αυτοί που βλέπουν το σούπερ μάρκετ ως ζωντανό εφιάλτη, αυτοί που βλέπουν μπροστά τους την απειλή να μην μπορούν πλέον να βοηθήσουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν.
Με ενίσχυση των κάθε είδους επιδομάτων επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη ζοφερή πραγματικότητα η κυβέρνηση, αλλά η πολιτική αυτή έχει αποτύχει. Κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θέλει να βρίσκεται στη θέση του αναξιοπαθούντος που ζει με βοηθήματα. Θέλει ένα σταθερό εισόδημα τέτοιο που να του καλύπτει τις βασικές ανάγκες της σημερινής εποχής.
Από το 2010 η ελληνική κοινωνία ζει με στερήσεις. Μετά από 13 χρόνια μπορεί κάποιος να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο δράσης για την ανάκαμψη; Όχι με γραφήματα και φανταστικούς αριθμούς αλλά με στοιχεία.
