Έπεφτε, έπεφτε ο λόγος, χαράσσοντας με την κίνησή του μίαν πνιγηρή ατμόσφαιρα. Το παρακολουθήσατε; Οι λέξεις αποτίναξαν την αχάριστη μοίρα που τους τάζει η ακριβολογία και η μαθηματική του πνεύματος και περιπλανήθηκαν σε άπειρα συνταιριάσματα, ενώ και ο χρόνος μεταμορφώθηκε, πέρα από τη λογική εποπτεία.
Τι έμαθαν οι 39 μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου της Πάτρας από τη συζήτηση στη Βουλή, στην αυλαία του τριημέρου της θλίψης;
Καταρχάς, επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ήξεραν. Σε μια αντιπαράθεση, αγνοείς τα γεγονότα, ή μάλλον τα εκλαμβάνεις ως μια τυχαία συγκυρία, και επικεντρώνεσαι όπου θεωρείς ότι έχεις υπεροπλία. Είναι, όμως, αυτό ένδειξη δύναμης ή αδυναμίας;
Ποιος ασχολείται, παιδί μου. Η επικράτηση μετράει, η αριθμητική κι όχι η ουσία. Οι απαντήσεις δεν έχουν σημασία όσο οι πόζες, oι ειρωνείες, οι ακροβασίες, τα διαπιστευτήρια σε εκλογικά ακροατήρια και τα πολιτικά αισθητήρια.
Επομένως, όλα τα διαθέσιμα τεχνάσματα στρεψοδικίας πρέπει να επιστρατευτούν, αποφεύγοντας τις ερωτήσεις, απαντώντας με ευλογοφανείς αοριστίες, εκτρέποντας και διαστρεβλώνοντας ελισσόμενος, προσπαθώντας να φαίνεσαι σίγουρος. Εκνεύρισε τον αντίπαλο, κάνε επίθεση στον ίδιο κι όχι στα επιχειρήματά του, χρησιμοποίησε λεπτούς διαχωρισμούς για να συσκοτίσεις. Άλλωστε, μέσα στο χαοτικό μίγμα ποιος θα παρακολουθήσει, ποιος θα αποκωδικοποιήσει, ποιος θα ξεχωρίσει ρήμα, υποκείμενο, κατηγόρημα, κατηγορούμενο, ποιος θα θυμάται ποιο ήταν το ζητούμενο.
Τι θα θυμούνται οι μαθητές στα θεωρεία σε αυτήν την ανήσυχη ηλικία με τη νευρική και όλο αγωνία ευθυμία;
Την ευκολία και την τρομερή ψυχραιμία με την οποία εργαλειοποιείται μια σοβαρή θεσμική διαδικασία ή ότι τα θέματα που άπτονται της δημοκρατικής λειτουργίας δεν απασχολούν την κοινωνία; Είναι άλλο ζήτημα αν (δεν) ενδιαφέρουν τον κόσμο και άλλο αν πρέπει να συζητηθούν. Αυτό δεν ήταν συζήτηση. Ήταν πραγματικότητα ανεπισύνδετη.
Από την έντυπη έκδοση
