Κατά την Tageszeitung, «είτε ο Σολτς είναι ιδιοφυΐα, είτε στο ζήτημα των τανκ ήταν κολλημένος στον τοίχο…». «Ο διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός αμερικανικών Abrams που θα αποσταλούν αποτελεί επιτυχία για τον Σολτς», σχολιάζει η Handelsblatt.
Στον αντίποδα, η Suddeutsche Zeitung υποστηρίζει πως «το πραγματικό κίνητρο της διστακτικότητάς του καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου και αυτό εδραιώνει τη δυσπιστία που αντιμετωπίζει από πολλά μέρη της Ευρώπης και τώρα και από τις ΗΠΑ».
Όταν διαβάζω για μυστήρια στις διεθνείς σχέσεις, αναζητώ πρώτα τα οικονομικά κριτήρια. Είναι πιο πεζά από την ανησυχία για μια δραματική κλιμάκωση του πολέμου, η οποία αποδιδόταν στον καγκελάριο ή τη δυσκολία στροφής της γερμανικής πολιτικής ασφαλείας, αλλά μιλάμε για ΗΠΑ και Γερμανία και εξοπλιστική βιομηχανία.
Μήπως οι Αμερικανοί πίεζαν τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους να δώσουν τα Leopard τους στην Ουκρανία, γιατί είδαν μια ευκαιρία; Να χτυπήσουν τον ανταγωνισμό, προσφέροντας δικά τους τεθωρακισμένα προς αντικατάσταση; Φυσικά, δεν είναι μόνο η προμήθεια των αρμάτων, μεταχειρισμένων ή καινούργιων, αλλά το συνολικό πακέτο που περιλαμβάνει ανταλλακτικά, συντήρηση, εκπαίδευση, δηλαδή μακροχρόνια δέσμευση, για να το πούμε κομψά. Δεν αλλάζεις, άλλωστε, τανκ, όπως αλλάζεις στα υπουργικά γραφεία τα φυτά.
«Η υποστήριξη μας προς την Ουκρανία έχει εξαντλήσει τα αποθέματα του ΝΑΤΟ σε όπλα και πυρομαχικά». Ο γ.γ. της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας προειδοποιεί για τα κενά. Η φύση τ’ απεχθάνεται, η ανάγκη αναπληρώσεων αυξάνεται. Η κρίση είναι για τις ΗΠΑ ευκαιρία.
Αν διατηρείτε αμφιβολία, διαβάστε την ανάλυση του Κέντρου Στρατιωτικής και Πολιτικής Ισχύος του Ιδρύματος για την Άμυνα των Δημοκρατιών (FDD), που μετρά σε 21,7 δισ. δολ. τα πιθανά οφέλη για την αμερικανική βιομηχανία.
