«Μου αναφέρατε ότι δεν υπάρχει κουλτούρα συλλογικών διαπραγματεύσεων στη χώρα μας, θα σας έλεγα ότι έχετε μερικώς δίκιο… Η δική μας βούληση, επιθυμία και πολιτική, θα σας έλεγα, είναι να ενθαρρύνουμε τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, διότι τελικά, αν μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια κουλτούρα όπου εργαζόμενοι και εργοδότες μπορούν να συνεννοούνται για το τι τελικά είναι καλό για τις επιχειρήσεις τους ή για τους κλάδους τους, αυτό θα είναι μια σημαντική κατάκτηση για τη χώρα».
Σε μία χώρα με επιδημία κουλτούρας, όπως έγραφε ο Κωστής Παπαγιώργης, δεν υπάρχει κουλτούρα διαλόγου εργοδοτών εργαζομένων;
Ο συλλογισμός σκίζει χασέδες. Ως το 2010 είχαμε επέλαση του εργασιακού «πολιτισμού» ή αν προτιμάτε της «κουλτούρας» και μετά πέσαμε στην κουλούρα; Γι’ αυτό δεν υπάρχουν συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις ή γιατί εξουδετερώθηκαν με σειρά μέτρων οι μηχανισμοί συλλογικής δράσης και οι υποστηρικτικοί θεσμοί για την προστασία των εργαζομένων και το κάθε αρνάκι έκτοτε -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων κρέμεται από το ποδαράκι του;
Το 2018, σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεση ΙΝΕ ΓΣΕΕ 2022 (30/11/2022), η προστασία των εργαζομένων στην Ελλάδα από συλλογικές συμβάσεις εργασίας «ήταν 25,8%, κοντά στο αντίστοιχο της Λετονίας και της Σλοβακίας. Αντιθέτως, στις χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης τα ποσοστά κάλυψης ξεπερνούν το 70%. Βάσει σχετικής οδηγίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη τα επόμενα έτη να αυξήσει το ποσοστό κάλυψης στο 80%».
Γι’ αυτή την υποχρέωση δεν γνωρίζω, αλλά τους ρυθμούς εξέλιξης των συλλογικών διαπραγματεύσεων ξεσκονίζω και την προσδοκία εξοστρακίζω. Το 2021 υπογράφηκαν 16 εθνικές κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, 9 τοπικές ομοιοεπαγγελματικές και 182 επιχειρησιακές. Καθηλωμένες οι μέσες αποδοχές.
Οι κλαδικές συμβάσεις κατέρρευσαν, οι κοινωνικοί εταίροι από τέτοιου είδους θεσμικούς μηχανισμούς -διάχυσης της αύξησης του κατώτατου μισθού στο σύνολο των μισθών ξέμπλεξαν;
Από την έντυπη έκδοση
