Η Κύπρος και η Πορτογαλία ανέκτησαν την επενδυτική βαθμίδα εντός 3 και 4 ετών αντίστοιχα, μετά τη λήξη των προγραμμάτων τους. Των μνημονίων τους.
Μόνη η Ελλάδα γυρεύει αναβάθμιση και μάλιστα εν μέσω αύξησης της αβεβαιότητας διεθνώς. Κι αυτό είναι στα μείον της. Το 5ο έτος από τη λήξη του τελευταίου ελληνικού προγράμματος είναι το 2023. Από το 2010, όταν η οικονομία έχασε την επενδυτική κατηγορία, ακόμη δεν έχει κερδίσει την αξιοπιστία, που συνεπάγεται διεύρυνση της επενδυτικής βάσης και συνακόλουθη μείωση του κόστους δανεισμού, για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Τι περιμένουν οι οίκοι και μας τραβούν από το μανίκι, αφού έχει βελτιωθεί η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό κι ένα μεγάλο κομμάτι της αμφιβολίας δεν υπάρχει πια, όπως είπε ο πρωθυπουργός;
Μήπως δεν αρκούν τα δημοσιονομικά; Μήπως οι δείκτες μεγέθυνσης και τα λοιπά είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανά για των οίκων το «ωσαννά»; Ιδίως, όταν η μνήμη της αστοχίας, πριν από την κρίση του 2008, τους πονά.
Μην ανακαλύπτουμε τα βασικά. Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής προ μηνός υπογράμμισε τα θεσμικά. «Η αποτελεσματική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών παρέχει προστασία και αποτελεί μοχλό ενίσχυσης της εύρυθμης λειτουργίας της οικονομίας. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και η ελευθερία του Τύπου παρέχουν τις θεσμικές εγγυήσεις… ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η οικονομική δραστηριότητα… Το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να έχει συνεχή στόχο τη συστηματική ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών ώστε να αποφευχθεί ενδεχόμενη υποβάθμιση της ποιότητας διακυβέρνησης και της εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου, κάτι που θα επέφερε αρνητικές οικονομικές συνέπειες μακροχρόνια».
Μήπως, λοιπόν, ο κίνδυνος δεν είναι η πολιτική αστάθεια, καθώς ουδείς εκ των διεκδικητών της εξουσίας αναζητεί λύσεις εκτός του ευρωπαϊκού πλαισίου, αλλά μία ιδιάζουσα σταθερότητα στην ασυνταξία;
