Είχαν δεν είχαν οι κοσμοκράτορες του Νταβός, στήσανε και φέτος μερικές ακόμα πτέρυγες της νέας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής τάξης, όπως την ορέγονται.
Ποιες επιλογές γίνονται στον τομέα της ενέργειας, ποιες προτεραιότητες μπαίνουν στη διανομή της, ποιοι θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος, ποιοι θα είναι οι κυρίαρχοι και ποιοι οι παρακατιανοί, ποιοι θα παραμείνουν σε καθεστώς εποπτείας, ποιοι θα περάσουν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, πώς θα ρυθμιστούν τα πράγματα στην Ουκρανία, πώς θα κινηθούν οι μεγάλοι στη Νότια Σινική Θάλασσα, τι θα γίνει στην άκρως πια ενδιαφέρουσα από ενεργειακή άποψη ΝΑ Μεσόγειο κι από κοντά το Αιγαίο και, κυρίως, όλα όσα θα πληρώσουν οι δυστοπικές πλέον κοινωνίες για την ολοκλήρωση του ονείρου της παγκόσμιας ελίτ. Όλα κανονισμένα.
Αυτά είναι τα δυσάρεστα νέα. Τα ευχάριστα είναι ότι η ιστορία βρίθει από ανατροπές τέτοιων ονείρων κι έρχεται η στιγμή που οι καλοί παίρνουν και πάλι την κατάσταση στα χέρια τους ανατρέποντας την κάθε φορά Νέα Τάξη του όποιου Γερμανού Κλάους Σβαμπ.
Στο μεταξύ η αντιπροσωπευτική δημοκρατία τόσο σε εθνικό, όσο και διεθνικό επίπεδο δοκιμάζεται από τη συγκεκριμένη ελίτ και τα παρακλάδια της και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα δοκιμαστεί ακόμα πιο σκληρά στο άμεσο μέλλον. Οι πρόσφατες ανασκαφές στις κατακόμβες άνομων συμφερόντων Αμερικανών προέδρων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωκοινοβουλίου θεμελιώνουν τη διαπίστωση, ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί στα χέρια τέτοιων ειδημόνων εξελίσσονται σε φερετζέ της διαπλοκής και του άνομου κέρδους.
Δεν είναι στα «ψιλά γράμματα» των ρεπορτάζ από τη διεθνή επικαιρότητα κρυμμένη η αλήθεια. Βρίσκεται στους πηχυαίους τίτλους των μέσων ενημέρωσης όλων των κατηγοριών.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία σχεδιάστηκε για την ανακατανομή των μεριδίων ενέργειας ανά τον κόσμο προς όφελος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν στα πράγματα της Ρωσίας βρισκόταν ένας αφελής Χρουστσόφ (που σε στιγμές ευφορίας χάρισε την Κριμαία στο Κίεβο) ή ένας Γιέλτσιν εν ευθυμία (ανοιχτός στα καμώματα της Δύσης), δεν θα είχε ξεσπάσει η συμφορά που πλήττει την κατά άλλα συμπαθή αυτή χώρα και συνακόλουθα τη Δ. Ευρώπη. Διαφορετική από τα δυτικά στάνταρ είναι η πολιτική πραγματικότητα στη Ρωσία με τους κανόνες διαφάνειας και σεβασμού των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων να υστερούν σημαντικά, αλλά η προσέγγιση με τη χώρα του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι (ναι, υπάρχουν κι αυτοί πέρα από τον Πούτιν) και τις ιδιαιτερότητές της απαιτεί σεβασμό για να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα ένθεν κακείθεν. Δεν ενοχλούν τη Δύση οι ιδιαιτερότητες της Σαουδικής Αραβίας αλλά την κάνουν να φρίττει στην περίπτωση της Ρωσίας. Οι λόγοι είναι εμφανείς.
Η άλλοτε προσεκτική στις επιλογές της Ευρωπαϊκή Ένωση και το αυστηρό (αν και σε δευτερεύοντα ρόλο) επιτήρησή του Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν μεταβληθεί σε μηχανισμούς διευκολύνσεων αλλότριων ηθών. Ο Αντόνιο Παντσέρι μιλάει πλέον «έξω καρδιά» για το Qatargate και γκρεμίζει ουτοπίες κι αυταπάτες. Ο Μπουρλά μιλάει δια της σιωπής του για όσα συμφώνησε υπέρ της Pfizer με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Λόμπι συμφερόντων και πρόεδροι του ΕΚ ή της Κομισιόν, δεκτικοί στα πανάκριβα δώρα οικονομικών κολοσσών, έχουν κάνει κουρελόχαρτο τη Διακήρυξη της Ρώμης του 2017, με την οποία οι Ευρωπαίοι εταίροι δεσμεύτηκαν ότι «θα προάγουμε μια δημοκρατική, αποτελεσματική και διαφανή διαδικασία λήψης αποφάσεων και καλύτερα αποτελέσματα». Έμειναν μόνο στο τελευταίο σκέλος προς ίδιον όφελος.
Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Θα αποκαλυφθούν και άλλα πολλά μέχρι η σύγκρουση συμφερόντων της υγιούς κοινωνίας (στην οποία μετέχουν όλοι, επιχειρηματίες, αυτεπάγγελτοι και εργαζόμενοι) με την ιδιόμορφη αυτή ελίτ να ξεσπάσει.
