Λίγοι μπορούν να αντιληφθούν τι τράβηξαν την προηγούμενη διετία οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Εργασίας. Πόσες χιλιάδες (ακριβολογούμε) σελίδες πέρασαν από τα χέρια τους, για να μπορούν να λάβουν οι πολίτες τις αναστολές συμβάσεων και κάθε άλλη παροχή που προέκυψε, λόγω πανδημίας. Οι μαρτυρίες τους, μάλλον συνιστούν απόσταγμα της ίδιας της ζωής: «Σας παρακαλώ, δώστε μου το επίδομα, δεν έχω λεφτά για να πληρώσω το φροντιστήριο των παιδιών!». Αυτή ήταν η παράκληση της μητέρας – εργαζόμενης που είχε τεθεί σε καθεστώς αναστολής και δεν μπορούσε να εισπράξει το ποσό που της αναλογούσε. Έλειπε μια απόφαση που έπρεπε να δημοσιευθεί. Έγινε και αυτό όμως. Ορισμένοι δούλεψαν διπλοβάρδια, αλλά έγινε και αυτό. Βλέπετε για κάποιους ακόμα και τα 534 ευρώ είναι πολύτιμα…
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, όμως, δείχνει να αγνοεί αυτή την ηρωική προσπάθεια. Μάλιστα, φρόντισε με τεχνικό και ευρηματικό, είναι αλήθεια, τρόπο, να ρίξει ορισμένους από αυτούς τους υπαλλήλους στο «λάκκο των λεόντων»! Επίδομα 800 ευρώ έλαβαν κάποιοι από αυτούς και (πάλι καλά) που δεν τιμωρήθηκαν δια λιθοβολισμού. Μια διαδικασία που όμως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Η εκ των υστέρων αναγνώριση των προσπαθειών λίγων υπαλλήλων, τους διαχώρισε από το σύνολο και τελικά τους στοχοποίησε, αντί να τους επιβραβεύσει, όπως θα έπρεπε.
Αντίθετα, η πολιτική ηγεσία όφειλε (και οφείλει) πολλά περισσότερα από το ανωτέρω αντίτιμο. Πρώτ’ απ’ όλα οφείλει να ακούει τους εργαζόμενους, που ξέρουν τα προβλήματα. Να είναι κοντά τους και αν είναι δυνατόν να τους έχει μέσα στο γραφείο της. Αντ’ αυτού την τελευταία διετία, έχει μετατραπεί σε… άβατο ο 8ος όροφος της Σταδίου 29! Υπάρχουν διευθυντές, καθ’ όλα αξιοπρεπείς, που, ακόμα και τώρα που πέρασε η καταιγίδα της πανδημίας, δεν έχουν γίνει δεκτοί από τους ενοίκους του ρετιρέ του υπουργείου Εργασίας. Η λογική του Λόρδου όμως, του ανώτερου από τους υπόλοιπους, τους «κοινούς θνητούς», έχει τίμημα. Πολλές φορές σκληρό, ειδικά όταν πλησιάζουν εκλογές.
Αλλά πέρα από τα… εκλογικά ζητήματα, υπάρχει και η ουσία. Ορισμένα επιτελικά στελέχη δείχνουν να την αντιλαμβάνονται. Προσπαθούν να βρουν λύσεις. Ψάχνουν να στελεχώσουν καλύτερα τις απαραίτητες Επιτροπές και Ομάδες Εργασίας, ώστε να παράξουν έργο με ικανοποιητικό τρόπο. Για να αποφευχθούν λάθη. Για να περιοριστεί η ταλαιπωρία των πολιτών.
Όμως, η πολιτική ηγεσία αυτά δεν τα αντιλαμβάνεται. Επιμένει στη στυγνή και βραχυπρόθεσμα, ίσως και αποδοτική, χρήση της επικοινωνίας. Ουδόλως ενδιαφέρεται εάν οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Εργασίας έχουν απομείνει λίγοι. Θέλουν στήριξη, όχι να μετατρέπονται σε αντικείμενο κριτικής από τα Μέσα Ενημέρωσης. Χρειάζεται πρόσθετο προσωπικό, όχι οι ήδη υπάρχοντες υπάλληλοι να δουλεύουν ως τα μεσάνυχτα, επειδή έχουν φιλότιμο.
Η επικοινωνία, όμως, που στερείται ουσίας, ενίοτε γυρίζει μπούμερανγκ. Τι θα πει άραγε, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας στους χιλιάδες συνταξιούχους που λαμβάνουν μικρότερη σύνταξη από την προσδοκώμενη; Όταν οι αντιδράσεις φουντώσουν, ποια θα είναι η θέση της; Έφταιγαν οι προηγούμενοι θα ψελλίσουν, ψάχνοντας πάλι τυχόν φακέλους σε κρυφές ντουλάπες και… φωριαμούς. Αλλά τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Και στην πραγματική ζωή δεν έχουν πάντα ως κατάληξη το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
