Ένα «φεύγω». Χωρίς μελοδραματισμούς και αυτοεπαίνους. Τι απέγιναν τα λάβαρα και οι νίκες; «Κουράστηκα». Μήπως νομίζει ότι αυτό, ένα πλέγμα ανεπάρκειας και κόπωσης, ψυχανεμίζεται και η ψυχολογία του δρόμου;
«Άνθρωπος είμαι. Δίνουμε όσα μπορούμε για όσο μπορούμε και μετά είναι καιρός. Και για μένα, είναι καιρός… Πρέπει να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε δεν είσαι. Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά, και ξέρω πως δεν έχω πλέον αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για να την κάνω σωστά. Είναι τόσο απλό…»
Το απλό είναι ωραίο, όταν δεν είναι εύκολο. Τι ευεργεσία να έχεις τη δυνατότητα για μία τέτοια υπόκλιση. Πόσοι σπατάλησαν το αντίο σε μεμψιμοιρίες και τραγικές ερασιτεχνίες. Πελαγωμένοι στα ανούσια, εξαντλημένοι, εξαρτημένοι από την εξουσία, χωρίς σοφία. Κυνηγούν λαγό και διαρκώς βρίσκονται μπροστά σε αρκούδα.
Η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας «ελπίζει πως θα αφήσει τους Νεοζηλανδούς με την πεποίθηση πως […] μπορείς να είσαι ένα ξεχωριστό είδος πολιτικού: το δικό σου».
Καλότυχος όποιος αποφασίζει να αποδράσει, όχι γιατί κούρασε, αλλά γιατί κουράστηκε. Γενναία ως αναγνώριση μιας φυσικής φθοράς, αλλά και ως απόφαση να αποχωριστεί ένα μικρό, ένδοξο κομμάτι του βίου της και να γίνει πρώην. Γιατί κι άλλοι, μολονότι ξέρουν ότι δεν δύνανται, τους είναι δύσκολο να το χωνέψουν.
Μα, είναι 42 ετών, είναι δυνατόν να μην έχει ενέργεια, για να διεκδικήσει κι άλλη θητεία; Μήπως άλλη ενέργεια, η δημοσκοπική, την έχει εγκαταλείψει; Ισχύει εν μέρει, μετά από 5 και πλέον χρόνια στον θώκο, μα είναι η επίγνωση αυτή που κερδίζει το σεφέρι. «Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά…»
Ξέρει από πολιτική. Από τα 17 της παίζει εκεί. Από τα 28 της έτη στη Βουλή.
Τώρα, θα χαλαρώσει με το παιδί. Με ένα ζευγάρι χέρια. Σε άλλα μέρη, θα ζέσταινε τη θέση για το δικό της αστέρι, το οποίο τριών μηνών στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είχε φέρει.
