Και πως είναι το σωστό; Έκπτωτος ή τέως; Βασικά, ο τελευταίος μονάρχης της Ελλάδας. Και η κηδεία; Πού και πώς; Με τον Αρχιεπίσκοπο και όσους μητροπολίτες το επιθυμούν; Στη Μητρόπολη Αθηνών ή στο Τατόι;
Πάντως, το φθινόπωρο του 2014 έτυχε ιδιαίτερης μεταχείρισης από την Εκκλησία, όταν άνοιξε, έπειτα από 15 χρόνια, ο υπό ανακατασκευή τότε Καθεδρικός Ναός της Αθήνας για μία και μόνο ειδική, ιδιωτική, τελετή, στρώθηκαν κόκκινα χαλιά, και βγήκαν από τα υπόγεια δύο θρόνοι, με σκαλισμένο το στέμμα με την ελληνική σημαία, για τη «χρυσή» επέτειο έγγαμου βίου του.
Ιδιωτική τελετή τότε, διεκδίκησε προ 20 ετών από το ελληνικό Δημόσιο αποζημίωση και πήρε ως ιδιώτης 13,7 εκατ. ευρώ, ενώ ζητούσε 161 εκατ., θα ταφεί -από τη στιγμή που ήταν έκπτωτοςως ιδιώτης. Θα εκπροσωπηθούν στην τελετή οι μοναρχίες της Ευρώπης. Στην κηδεία ενός ιδιώτη θα παραστούν. Και γιατί η ταφή στο Τατόι; Είναι επαρκές επιχείρημα ότι εκεί αναπαύεται το σόι;
Συγγνώμη, αλλά βρίσκω ανούσιο όλο αυτό το κουβεντολόι. Ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας και το affair της Αλίκης, μάλλον τα δύο πιο συμπαθητικά θραύσματα της βασιλείας. Ήταν αρχηγός του κράτους για λιγότερο από μία πενταετία -45 μήνες, αν μετρώ σωστά-, ο ρόλος του μοιραίος στην εκτροπή της δημοκρατίας, εκρίθη από τη συντριπτική πλειοψηφία -69,2%για τα έργα και την πολιτεία, μας απασχόλησε με κοντέινερ, «unfair», διαβατήρια, μία φωτογραφία του με… συνοφρυωμένο ύφος εν μέσω των πραξικοπηματιών ως αντίσταση στη Χούντα, βασιλική περιουσία. Με το αμετάκλητο δύσβατο κλείνει η ιστορία. Απλά και ανθρώπινα;
Σε αυτόν που πέθανε, η πολιτική αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία. Ο αποθανών δεν είχε εξουσία μία πεντηκονταετία. Το 2016, όμως, έσκασε η ομολογία ότι δεν εγκατέλειψε την επιθυμία. «Εγώ δεν είμαι ο πρώην βασιλεύς Κωνσταντίνος, είμαι ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, τελεία και παύλα… Εγώ βλέπω την όλη υπόθεση αυτή να εξελίσσεται στα χέρια του ελληνικού λαού». Εν ειρήνη κοιμού…
Από την έντυπη έκδοση
