Της Βάσως Μουρελά*
Σε έξαρση φαίνεται πως είναι το τελευταίο διάστημα και στην Ελλάδα η «πανδημία» του πολιτικού marketing δια μέσου της χρήσης του lifestyle. Φυσικά σε αυτόν τον πειρασμό δεν υποκύπτουν μόνο εν ενεργεία πολιτικά πρόσωπα που επιθυμούν να ξαναβρεθεί το όνομα τους στη λίστα των ψηφοδελτίων, αλλά πολύ περισσότερο τη χρήση του εν λόγω εργαλείου επιλέγουν άνθρωποι του θεάματος ως «κεφαλαιοποίηση» των περιοδειών τους στις lifestyle εκπομπές με κύριο σλόγκαν τη μητρότητα.
Ομολογουμένως πρόκειται για εύηχο επικοινωνιακό μήνυμα καθώς η αυξημένη ποσόστωση του 50% γυναικών στα ψηφοδέλτια, δημιούργησε μια ζήτηση στην «αγορά» – καθώς έτσι φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ενασχόληση με την πολιτική – και κυρίως άνοιξε την όρεξη σε φιλόδοξες περσόνες για μια εύκολη επαγγελματική αποκατάσταση.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η ακροδεξιά Ιταλίδα Πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι έκανε προεκλογική εκστρατεία με κεντρικό της σύνθημα «Είμαι γυναίκα, μητέρα, Ιταλίδα, Χριστιανή».
Ενώ διαφαίνεται πως το γυναικείο κίνημα καταγράφει μια σημαντική νίκη για την προώθηση των γυναικών στην πολιτική, ωστόσο, το φύλο από μόνο του δεν υπογραμμίζει τις ικανότητες ενός προσώπου να ασκήσει το λειτούργημα της πολιτικής.
Δεν μοιάζει διόλου ηθικό και ένδειξη της υποσχόμενης προόδου, η σημαντική αυτή νίκη του γυναικείου κινήματος να εργαλειοποιείται επικοινωνιακά αναπαράγοντας άλλου είδους στερεότυπα αναφορικά με τη γυναικεία ταυτότητα, όπως εν προκειμένω η μητρότητα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως για όποιο φύλο και να πρόκειται, την πολιτική ευθύνη για την τοποθέτηση των προσώπων στα ψηφοδέλτια των κόμματων έχουν αποκλειστικά οι ηγέτες τους.
Μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν θα μας θυμίσει τις λανθασμένες επιλογές προσώπων, όταν εκ των υστέρων οι πρόεδροι των κομμάτων που τους είχαν επιλέξει, είτε δήλωναν άγνοια για το «ποιόν» τους, είτε έτρεχαν την τελευταία στιγμή να τους θέσουν εκτός ψηφοδελτίων γιατί αποκαλύπτονταν οι ηθικές τους ατασθαλίες…
Δεν μοιάζει παράλογο, αλλά «φωτογραφίζει» το κριτήριο της επιλογής των υποψηφίων, που απ΄ό,τι φαίνεται, δεν είναι άλλο από την εύκολη πρόσβαση στην εκλογική δεξαμενή δια μέσου του lifestyle. Θα μπορούσε βέβαια στις μέρες της μετά-δημοκρατίας που διανύουμε, να θεωρηθεί και αυτή μια κάποια λύση που θα διευκόλυνε και τη δύσκολη αποστολή, εκείνη δηλαδή της υποστήριξης προγραμματικών δηλώσεων.
Ωστόσο, σε μια ευρωπαϊκή πραγματικότητα που η ακροδεξιά κερδίζει συνεχώς έδαφος, η παρούσα πολιτική συγκυρία φαίνεται πως είναι πολύ πιο σοβαρή και αφορά στην ίδια τη Δημοκρατία.
Σε μια κοινωνία που κυριολεκτικά «αγκομαχάει» από την οικονομική ασφυξία, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων έχουν την υποχρέωση και την ευθύνη να αναμορφώσουν τις προγραμματικές τους δηλώσεις σύμφωνα με τις ανάγκες των πολιτών και να επιλέξουν προσεκτικά τα πρόσωπα εκείνα που με ηθική και τεχνογνωσία θα τις υποστηρίξουν και θα τις υλοποιήσουν.
Είναι αλήθεια, πως το τελευταίο διάστημα, «τα ψώνια στο καλάθι» είναι επίκαιρο αλλά παραμένει αμφιλεγόμενο επικοινωνιακό τέχνασμα, και αυτό, γιατί τα «επώνυμα προϊόντα» δε μπαίνουν μόνα τους στο καλάθι και κυρίως τα πληρώνουμε ακριβά …
* Η Βάσω Μουρελά είναι Πολιτικός Επιστήμονας
