Είναι αυτό που φαίνεται ή μήπως μοιάζει με το έργο «Η προδοσία των εικόνων» του Μαγκρίτ;
Ναι, αυτό που απεικονίζει μια ξύλινη πίπα σε μονόχρωμο μπεζ φόντο, ενώ από κάτω φιγουράρει με καλλιτεχνικά γράμματα η φράση «Αυτή δεν είναι μια πίπα!».
Γιατί, μήπως είναι αυτή μεταβίβαση της εταιρείας πληροφορικής του πρώην πλέον «γαλάζιου» βουλευτή σε ιδιοκτήτρια καταστήματος με σφολιατοειδή;
Κάνετε λάθος, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν είναι εικονική μεταβίβαση, δεν είναι καν μια αστοχία, μια παρεξήγηση, μια εξαπάτηση για την προϋπηρεσία της κυρίας, η οποία μπορεί και να ήταν η κατάλληλη για να αναλάβει και να απογειώσει του βουλευτή την εταιρεία.
Είναι απλώς ένα σύμβολο. Δεν είναι;
Με τα λόγια του Βέλγου σουρεαλιστή για τα κριτήρια που πρυτάνευσαν στην επιλογή. «A, η διάσημη πίπα. Πόσοι με κατηγόρησαν γι’ αυτήν! Και όμως, αν σας ζητούσα να μου τη γεμίσετε, θα τα καταφέρνατε; Όχι, είναι απλά ένα σύμβολο, δεν είναι; Συνεπώς, αν κάτω από τη ζωγραφιά μου είχα γράψει “Αυτή είναι μία πίπα”, θα είχα πει ψέματα!».
Δεν είναι εικονική μεταβίβαση, λοιπόν. Δεν κρύβει κάτι, «δεν σημαίνει κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι είναι απλά άγνωστο».
Τι είναι γνωστό; Δεν θα πεθάνουμε από πλήξη, με τις ευφάνταστες δικαιολογίες των ανθρώπων που στείλαμε στο Κοινοβούλιο για να εκπροσωπούν συλλογικές αξίες και αξιοποιούν τις συγκυρίες. Δεν ήξεραν, λέει, ότι όταν πας βουλευτής, δεν παίρνεις δουλειές από το Δημόσιο. Δεν ήξεραν, λέει, για το συνταγματικά ασυμβίβαστο, παρότι και ο πατέρας από τα βουλευτικά έδρανα πέρασε και τον γιο του δεν μπορεί με οδηγίες θα έρανε. Ακόμη και στην επιστολή παραίτησης, για «να μην πληγούν οι αρχές, οι αξίες και τα ιδεώδη, που με πίστη υπηρετεί η κυβέρνηση», σκάει σαν παρένθεση: «Το ασυμβίβαστο, που αναδείχθηκε τις τελευταίες ημέρες…» Δηλαδή, αν δεν, όλα κομπλέ. «Το μυστήριο του συνηθισμένου».
Από την έντυπη έκδοση
