Ένα νέο χτύπημα δέχονται επενδυτές και επιχειρηματίες του δυτικού κόσμου, έχοντας τις τελευταίες δεκαετίες εμπιστευθεί σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα την παραγωγή των προϊόντων τους στην Κίνα.
Έπειτα από τα όσα συνέβησαν κατά τη μεταcovid περίοδο, οπότε η κινεζική αγορά δεν αντεπεξήλθε στην αυξημένη διεθνή ζήτηση συγκεκριμένων αγαθών, προκαλώντας ελλείψεις σε πρώτες ύλες, προϊόντα τεχνολογίας, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, σε μπαταρίες κ.ά., ήλθε η… σειρά της αγοράς φαρμάκου.
Οι ελλείψεις σε προϊόντα συσκευασίας φαρμάκων και πρώτων υλών που παράγονται στην Κίνα προκάλεσαν εντονότατη διαταραχή στη διακίνηση των φαρμακευτικών σκευασμάτων, με βασικότερη συνέπεια τη μερική ή και ολική διακοπή του εφοδιασμού με ανάλογα προϊόντα φαρμακείων και νοσοκομείων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Το τραγικότερο όλων είναι ότι αυτή τη φορά δεν μιλάμε για τις μετακινήσεις μας ή τη διασκέδασή μας, ούτε για τα έσοδα ή τα κέρδη της αγοράς, αλλά για την ίδια τη ζωή και την υγεία μας.
Δεν υπάρχει τίποτε τραγικότερο για ένα κοινωνικό κράτος από το να δηλώνει αδυναμία ανταπόκρισης στις ανάγκες των πολιτών για φάρμακα. Θα πείτε, η Ευρώπη σήμερα είναι εκτεθειμένη και ενεργειακά, όντας απόλυτα εξαρτημένη από τη Ρωσία για την προμήθεια φυσικού αερίου.
Η εξάρτηση ως έννοια ή πρακτική δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ακραίες συνθήκες λειτουργίας της αγοράς. Αποτελεί επιλογή υψηλού ρίσκου και απρόβλεπτων αποτελεσμάτων, για τον εξαρτώμενο.
Μοναδικό αντίδοτο στην εξάρτηση είναι η απεξάρτηση και η Ευρώπη υποχρεούται να επενδύσει ανάλογα. Ήδη βρέθηκε εγκλωβισμένη πολλάκις από ανάλογες πολιτικές. Καιρός να λάβει τα μέτρα της.
Από την έντυπη έκδοση
