Υπάρχει ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος πίσω από την έρευνα της βελγικής δικαιοσύνης για τη δωροδοκία Ευρωπαίων πολιτικών από το Κατάρ: Να κάνουν οι εισαγγελείς τη δουλειά τους, αλλά να περιοριστεί το σκάνδαλο σε μερικούς αποδιοπομπαίους «τράγους» ή και «κατσίκες». Χωρίς δηλαδή να γίνει μια συνολική «έκρηξη» στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα ώστε να μην ξανασυμβεί ένα τέτοιο σκάνδαλο.
Ο κίνδυνος φαίνεται ήδη από το όνομα που δόθηκε στο σκάνδαλο: Qatargate. Ενώ θα έπρεπε μάλλον να είναι: Eurogate. Οι σακούλες και οι βαλίτσες με τα εκατομμύρια ευρώ που βρέθηκαν στα σπίτια των υπόπτων, μπορεί να πρόηλθαν από σεΐχηδες του Κόλπου, αλλά το θέατρο της διαφθοράς είναι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ: το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τα αντιπροσωπευτικά όργανα που συνδέονται με αυτό και οι λομπίστες που δυστυχώς ρυθμίζουν σε μεγάλο βαθμό την κοινοτική νομοθετική δραστηριότητα .
Είναι πλέον πασίγνωστο ότι οι Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και το Λουξεμβούργο συγκαταλέγονται στις παγκόσμιες πρωτεύουσες των λόμπι. Είναι εξίσου αλήθεια ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει ρυθμίσει, τουλάχιστον εν μέρει, τη δραστηριότητα των λομπίστες. Είναι όμως γεγονός ότι η λειτουργία των κοινοτικών οργάνων παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια αδιαφανής συναλλαγή πολιτικών με λομπίστες και συμφέροντα.
Το Ευρωκοινοβούλιο είναι εκλεγμένο, αλλά απέχει πολύ από τους ψηφοφόρους. Αυτοί που διοικούν δεν είναι πάντα οι εκλεγμένοι ευρωβουλευτές, αλλά εκείνοι που διαμορφώνουν τους ιστούς της «αράχνης» : τις σχέσεις διαπλοκής.
Το όραμα των ιδρυτών της Ενωμένης Ευρώπης κινδυνεύει να καταρρεύσει όχι επειδή δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική ή κοινή άμυνα: Αλλά από το γεγονός ότι πολλές φορές η συναίνεση που υπάρχει στις ψηφοφορίες ,είναι αποτέλεσμα λόμπι . Χωρίς τα θεσμικά όργανα να έχουν δημιουργήσει εσωτερικά, τα αντισώματα εκείνα που θα καταπολεμούν αποτελεσματικά τον εκφυλισμό.
Η έρευνα θα μπορούσε σύντομα να επεκταθεί: ορισμένες εφημερίδες έχουν ήδη γράψει ότι έως και 60 ευρωβουλευτές μπορεί να εμπλέκονται στο σκάνδαλο. Αν αυτό ισχύει,θα ήταν ένα πολύ πιο εκτεταμένο σκάνδαλο από εκείνο που ενέπλεξε τη Γαλλίδα ευρωβουλευτή και πρώην πρωθυπουργό Εντίθ Κρεσόν το 1999 και οδήγησε στην παραίτηση της τότε Κομισιόν με επικεφαλής τον Λουξεμβούργιο Ζακ Σαντέρ.
Θα ζήσουμε λοιπόν πάλι, ένα κυνήγι μαγισσών και αποδιοπομπαίων τράγων με την πεποίθηση ότι αυτό αρκεί για να ξορκίσουμε το κακό που υπάρχει στα θεσμικά όργανα της ΕΕ; Απλά για να προστατευθεί και να μείνει αλώβητη η γραφειοκρατία «Ελεφάντων» των Βρυξελλών και του Στρασβούργου; ‘Η το Eurogate θα είναι μια ευκαιρία για μια πραγματική, σεισμικών διαστάσεων μεταρρύθμιση; Ιδού η Ρόδος…
