Έχει περάσει σχεδόν ένα τέταρτο αιώνα από τις 19 Μαρτίου 1999, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό την προεδρία του Ζακ Σαντέρ, πρώην πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, αναγκάστηκε να παραιτηθεί μαζικά λόγω διαφωνίας με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που κατηγόρησε την Κομισιόν για απάτη και δημοσιονομική κακοδιαχείριση.
Ηταν την ίδια στιγμή που ο πόλεμος στο Κόσσοβο οδήγησε στη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ που βομβάρδισε σφοδρά, ακόμη και με βόμβες φωσφόρου, τη νότια Σερβία και την πρωτεύουσα Βελιγράδι.
Τότε ήταν που μια «μεγάλη κυρία» του γαλλικού σοσιαλισμού, η πρώην πρωθυπουργός Εντίθ Κρεσόν, η κατηγορήθηκε για εκτεταμένη απάτη στη χρήση δημόσιων πόρων που διαχειριζόταν η Κομισιόν. Κατηγορήθηκε για δευτερεύουσες «συμβάσεις εύνοιας» που έγιναν στο υπουργικό της συμβούλιο, τόσο που το 2006 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την καταδίκασε χωρίς ωστόσο να αποσύρει το δικαίωμά της σε σύνταξη.
Η συνέπεια της τότε κρίσης της Επιτροπής ήταν η ενίσχυση των ευρώ κοινοβουλευτικών εξουσιών, όχι μόνο στον έλεγχο του προϋπολογισμού, αλλά και στην επιλογή μελών της Επιτροπής και στη νομοθετική διαδικασία.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κορυφής ενίσχυσε επίσης τη δύναμή του στη διεύθυνση και τη διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων. Έτσι γεννήθηκε, το 1999, η Επιτροπή υπό τον Ρουμάνο Πρόντι, τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, ο οποίος, για να τελειώσει η εποχή Σαντέρ, ανακοίνωσε μηδενική ανοχή στην διαφθορά.Συγκρότησε μάλιστα την Olaf (γραφείο κατά της απάτης) με πιο εκτεταμένες εξουσίες και ανεξάρτητα από την Επιτροπή.
Στα χρόνια που πέρασαν όμως, οι λομπίστες στις Βρυξέλλες αυξήθηκαν πάρα πολύ μαζί με τον αριθμό των κρατών μελών (28 το 2013). Από μερικές δεκάδες, οι παλιοί παραδοσιακοί λομπίστες της κοινής αγοράς, έγιναν γρήγορα πολλές χιλιάδες. Από τα παλιά κλαδικά, βιομηχανικά και κοινωνικά λόμπι, τα οποία αριθμούσαν το πολύ μερικές εκατοντάδες φορείς, το 2019 οργανισμοί όπως η Transparency International, το Lobby Control, η Alter-EU, ανακοίνωσαν ότι περίπου 30.000 επαγγελματίες λομπίστες και «μαφίες»λειτουργούν στις Βρυξέλλες γύρω και εντός των ευρωπαϊκών θεσμών. Περισσότερο από εκπρόσωποι εκλογικών πολιτών, οι ευρωπαίοι βουλευτές συχνά, μερικές φορές εν αγνοία τους, γίνονται εκπρόσωποι συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης του Covid-19, η Επιτροπή πραγματοποίησε μια σειρά διαπραγματεύσεων – διαβαθμισμένων – για την αντιμετώπιση της κρίσης και την εξεύρεση εμβολίων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε επανειλημμένα ζητήσει από την Πρόεδρο της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, να υποβάλει έκθεση σχετικά με το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων και τη χρήση των τεράστιων ευρωπαϊκών δημόσιων πόρων που δαπανήθηκαν . Μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει ήδη, τουλάχιστον δύο φορές, καλέσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Pfizer για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Υγείας. Πάντα, η Pfizer αρνήθηκε να συμμετάσχει. Αλλά και η φον ντερ Λάιεν αντάλλαξε πολυάριθμα sms με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Pfizer .Αλλά έκανε γνωστό ότι δεν θυμάται… Επίσης γιατί μια διαδικασία εσωτερικής ασφάλειας διαγράφει τα μηνύματα από το κινητό της. Λοιπόν, κυρία η Μαρκησία!
Όλα αυτά, ενώ το 47% των κεφαλαίων που απαιτήθηκαν για την υποδομή του Παγκοσμίου Κυπέλλου προήλθε από ευρωπαϊκές τράπεζες. Και ενώ όλα αυτά τα χρόνια το κρατικό επενδυτικό ταμείο του Κατάρ έχει επενδύσει 45 δισεκατομμύρια στο Ηνωμένο Βασίλειο, 25 στη Γαλλία, περίπου 12 στην Ιταλία και στη Γερμανία κατέχει μεγάλα μερίδια μεγάλων εταιρειών και τραπεζών (για παράδειγμα, 6,7% της Deutsche Bank). Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία, όπου το Κατάρ κατέχει μετοχές στην Airbus και τεράστιο όγκο επενδύσεων σε ακίνητα, ο Πρόεδρος Μακρόν παρενέβη απευθείας στις 24 Νοεμβρίου δηλώνοντας ότι στο Κατάρ «πραγματικές αλλαγές βρίσκονται σε εξέλιξη» σχετικά με τη μεταχείριση των μεταναστών εργαζομένων. Αυτή είναι η κατάσταση: ένα αμερικανικό μοντέλο δημοκρατίας χωρίς να είναι Αμερική! Και θα τα πληρώσει όλα τα αμαρτήματα η Καϊλή. Μήπως τελικά η Εύα είναι το εξιλαστήριο θύμα; Για μια βαλίτσα ευρώ;
