Πέρα από τις δικαστικές εξελίξεις όσον αφορά το Qatargate, υπάρχει και η πολιτική πτυχή του σκανδάλου, με ευρύτερα πολιτικά ερωτήματα να ζητούν απαντήσεις. Γιατί, για παράδειγμα, επέλεξε το Κατάρ να ασκήσει επιρροή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όργανο το οποίο έχει δεσμευτική επιρροή στις αποφάσεις της Ε.Ε. όσον αφορά την εξωτερική πολιτική;
Τα όσα υπερασπιστικά για τις εργασιακές συνθήκες στο Κατάρ, από την τέως αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Εύα Καϊλή, ακούστηκαν μετά τον σάλο που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για τον θάνατο χιλιάδων ξένων εργατών στα έργα για το Μουντιάλ, με το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου να είναι σε εξέλιξη. Η έρευνα των βελγικών αρχών είχε ξεκινήσει ήδη εδώ και τέσσερις μήνες.
Δημοσιεύματα ωστόσο για την εργασιακή κόλαση στο εμιράτο υπήρχαν από καιρό, χωρίς σε επίσημο ευρωπαϊκό επίπεδο να εκδηλώνονται διαμαρτυρίες. Αντιθέτως, όπως μας είπε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς, «κάθε λέξη μου για το Κατάρ είναι 100% συμβατή με τις πολιτικές της Κομισιόν».
Από το 2005, που το Κατάρ έχει εγκαινιάσει την πολιτική περιορισμού της εξάρτησής του από τους υδρογονάνθρακες και τη μετατροπή του σε κυρίαρχο χρηματοοικονομικό κέντρο της περιοχής, προβάλλεται κατά κόρον ως πολύφερνος επενδυτής. Η Γαλλία και η Γερμανία είναι η δεύτερη και η τρίτη χώρα σε επενδύσεις από το Κατάρ, με 27 και 24 δισ. δολάρια αντίστοιχα -πρώτο είναι το εκτός Ε.Ε. πλέον Ηνωμένο Βασίλειο-, με το κρατικό επενδυτικό ταμείο του εμιράτου μέτοχο σε πολλές εμβληματικές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Ερωτήματα εγείρονται βέβαια και για τη θεσμοθετημένη στην Ε.Ε. πρακτική του λόμπινγκ. Αρκεί η διαφάνεια για να αποτραπούν φαινόμενα χρηματισμού ή ευθύνεται η ίδια η πρακτική, που δίνει τη δυνατότητα σε όσους έχουν μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα να ασκούν και μεγαλύτερη επιρροή;
Το Qatargate φαίνεται να είναι μόνο η κορυφή του ευρωπαϊκού παγόβουνου.
Από την έντυπη έκδοση
