Την ημέρα του σοβαρού τραυματισμού του 16χρονου Ρομ, Κώστα Φραγκούλη, από σφαίρα αστυνομικού στη Θεσσαλονίκη, η Διεθνής Αμνηστία επιχείρησε να συναντήσει τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, για να του παραδώσει τις πάνω από 10.000 υπογραφές πολιτών, που ζητούν τερματισμό της υπέρμετρης αστυνομικής βίας, που αναπαράγεται και μέσα από μια κουλτούρα ατιμωρησίας.
Στην περίπτωση του φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου, που τον Απρίλιο του 2012 δέχτηκε χτύπημα από άνδρα των ΜΑΤ, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση και ακόμη περιμένει δικαίωση, ή μήπως στην υπόθεση του γνωστού με το προσωνύμιο «Ινδιάνου»; Στην περίπτωση Μάγγου ή μήπως στον θανάσιμο τραυματισμό του 18χρονου Ρομ, Νίκου Σαμπάνη, τον Νοέμβριο του 2021 στο Πέραμα;
Για τους εκπροσώπους των Ρομά, το τραγικό περιστατικό, που έχει ανάψει στους δρόμους φωτιά, αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο στοιχείο «όσο οι αστυνομικοί που στοχεύουν ανήλικους από περιθωριοποιημένες ομάδες παραμένουν ατιμώρητοι».
Σαν μυθιστόρημα, όπου το ίδιο μοτίβο εμφανίζεται στην αρχή και στο επόμενο κεφάλαιο ή σαν να βάζεις την κάμερα ψηλά και σταδιακά να την κατεβάζεις, έτσι ώστε να φαίνεται ότι κάθε μέρα γίνεται σφαίρα και ο χώρος στενεύει και γίνεται πιο αποπνικτικός; Παρέλκουν οι αναλύσεις για το επικίνδυνον του πράγματος. Δεν είναι δα και μιγαδικοί.
Πέσαν πολλά μαζί. Πολίτες που δεν ονειρεύονται συγκρουσιακές νύχτες και μένουν έξω από μικροπολιτικές πίστες ταρακουνήθηκαν. Υπήρχαν κι άλλοι που βγάλαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ό,τι ρατσιστικό έχουν στο νιονιό, θεωρώντας ότι είναι απρόσβλητοι στο κακό, από πυροβολισμό στο ψαχνό. Υπάρχουν κι αυτοί που λειτουργούν σταθερά ως «η φωνή της αστυνομίας». Υπάρχει ο συνήθως αυτοθαυμαζόμενος υπουργός, που έμεινε τώρα σιωπηλός.
Υπάρχουν οι αρχές της αναλογικότητας και της προσφορότητας (καταλληλότητας), που παραβιάζονται τακτικά. Υπάρχουν, όμως, και κάποια πράγματα που είναι ευδιάκριτα σε αυτούς που δεν παρερμηνεύουν την επιθυμία για ασφάλεια. Μας καταδιώκει το πρόβλημα και δεν θα το προσπεράσουμε ανώδυνα.
Από την έντυπη έκδοση
