Το νομοσχέδιο επιτρέπει στους γιατρούς του ΕΣΥ να εργάζονται και στον ιδιωτικό τομέα. Το υπουργείο εκτιμά ότι είναι κι αυτό ένα κίνητρο για τον επαναπατρισμό επιστημόνων. Για brain circulation, όπως Σουηδία ή Ιρλανδία, ούτε λόγος.
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι όσοι πήραν τον μεγάλο δρόμο για τα ξένα, ιδίως την περίοδο της κρίσης με τα σπασμένα φρένα, δεν έφυγαν όλοι για να βρουν δουλειά. Έφυγαν, π.χ., λόγω αναξιοκρατίας, νεποτισμού, γραφειοκρατίας, για να αναζητήσουν μια ενδιαφέρουσα δουλειά, ανάλογη με τα προσόντα και τις φιλοδοξίες τους, με καλή αμοιβή και εργασιακές συνθήκες με προοπτική εξέλιξης κτλ.
Οι λόγοι που τους έδιωξαν έχουν εκλείψει; Αν κρίνω από το χαμηλό ενδιαφέρον τους για τις κάλπες, οι λόγοι μάλλον έχουν πήξει. Διαβάζω στην «Καθημερινή» ότι μόλις 3.800 Έλληνες του εξωτερικού ανά τον κόσμο έχουν μπει στη διαδικασία να καταθέσουν όλα τα δικαιολογητικά για να αποκτήσουν το δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές. Υποθέτω, μάλιστα, ότι είναι οι πιο παλαιοί σε ηλικία και μετρούν μίλι μίλι τη νοσταλγία.
Οι άλλοι, οι πιο νέοι, οι πιο εξειδικευμένοι, μάλλον δεν είναι ακόμη πεπεισμένοι. Για την αναβάθμιση της χώρας.
Έχουν κατά καιρούς προταθεί διάφορα κίνητρα, όπως φοροελαφρύνσεις, διευκολύνσεις εγκατάστασης ή έναρξης επιχειρήσεων/επαγγελματικής δραστηριότητας κ.ά. Όλα οικονομικά. Μα, οι άνθρωποι αυτοί δεν έφυγαν μόνο για τα λεφτά, αλλά και για δυσλειτουργίες αλά ελληνικά, για να το πούμε κομψά.
Μπορούν να γυρίσουν με τις συνθήκες με τις οποίες έφυγαν; Δύσκολες οι νέες κατευθύνσεις, όταν έχεις εγκλωβιστεί σε παλιές λύσεις.
Ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα ο Βρετανός περιηγητής Άμποτ έγραψε ότι οι Έλληνες έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό σε σπουδαγμένους που σπάνε χαλίκια στους δρόμους.
Το «κλειδί» είναι οι δρόμοι να οδηγούν κάπου αλλού. Όταν λέω «αλλού» δεν εννοώ μόνο στον χώρο, αλλά το να κάνεις κάτι με διαφορετικό τρόπο.
Από την έντυπη έκδοση
