Ορθώς η πολιτεία δρα κατασταλτικά μετά τα όσα συνέβησαν στην «Κιβωτό του Κόσμου». Πολύ σωστά έδρασε κατασταλτικά και στην περίπτωση μιας ακόμα δομής φιλοξενίας παιδιών, την οποία έκλεισε έπειτα από σχετικές καταγγελίες. Ωστόσο, ο ρόλος της πολιτείας δεν πρέπει να εξαντλείται στην καταστολή. Υπάρχουν και τα μέτρα πρόληψης που επιβάλλεται να λαμβάνονται, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις δομών οι οποίες φιλοξενούν βασανισμένες παιδικές ψυχές -ιδιαιτέρως νεαρής ηλικίας-, αλλά και σε δομές φιλοξενίας ατόμων με ειδικές ανάγκες, όπως και ηλικιωμένων και υπερηλίκων.
Εν ολίγοις, η πολιτεία οφείλει πρώτα να δρα προληπτικά, βασιζόμενη σε ένα ολοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των δομών κι ένα αυστηρό καθεστώς εποπτείας και ελέγχου τους, ώστε οι κατασταλτικές της παρεμβάσεις να μην αποτελούν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση.
Και δεν χρειάζεται πολλή σκέψη και προβληματισμός για να αντιληφθούμε ότι αν κάπου απαιτείται έλεγχος σε βάθος, τακτικός και έκτακτος, αυστηρός και ουσιαστικός, είναι στις δομές φιλοξενίας ατόμων που εξ ορισμού αδυνατούν να υπερασπιστούν στοιχειωδώς τα δικαιώματά τους. Ατόμων που έχουν τη δυστυχία να μην μπορούν να διαφυλάξουν τη σωματική τους ασφάλεια και ακεραιότητα.
Για αυτές τις δομές η πολιτεία οφείλει να ενεργεί εποπτικά με αυστηρότητα, ώστε να μην ξαφνιάζεται, να μην αιφνιδιάζεται από καταγγελίες για κακοποιητικές πράξεις.
Η «κιβωτός του κόσμου» αποτελεί ίσως την πιο κραυγαλέα περίπτωση δομής η οποία επί της ουσίας δρούσε χωρίς κανόνες, χωρίς εποπτεία και έλεγχο. Στον βαθμό, λοιπόν, που επιβεβαιωθούν όλα όσα λέγονται και γράφονται το τελευταίο διάστημα για το θέμα αυτό, ένα είναι βέβαιο: Οι ευθύνες για ό,τι συνέβη δεν θα πρέπει να περιοριστούν εντός των τειχών της «Κιβωτού».
Από την έντυπη έκδοση
